Een rit in de zweefmolen

'Eigenlijk heeft sorry helemaal geen nut, weet je dat. Het is net alsof je m'n kop eraf gehakt hebt en het nu probeert te fixen met een pleister.'
Zal het in dit deel goedkomen tussen Luci en Josh? Daar kom je achter zodra je dit boek openslaat.
Het wordt hun enigszins wel lastig gemaakt, er is nooit rust in huize King.
Alsof Benjamins geheim al niet voldoende is, komt Luci ook achter een ontdekking die het leven van allen zal veranderen.
Ook bij de King senioren is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Eveline heeft heel lang met een groot geheim geleefd.

Bereid je maar voor op een ritje in een zweefmolen, hij blijft rondjes draaien, tot je op gegeven moment blauw ziet en dacht:
'Waarom ben ik in hemelsnaam hierin gegaan?'
Gelukkig was ik heel blij dat ik in dit deel begon, ik moest het weten!
Woorden zoeken lukt me dit keer lastig. Ik heb zoveel emoties gevoeld: woede, frustratie, liefde, sympathie. Dit soms ook met een grote glimlach op m'n snoet.
De familie King houd je in hun greep, het is daar nooit saai. Wel hoop je, als lezer, dat er eindelijk een keer een gelukkig moment komt. Helaas gaat die vlieger niet op. Het eindigt alweer helemaal Kwalitatief Uitermate Teleurstellend, dus er was geen keuze om gelijk door te gaan. Dat heeft Olivia goed uitgekiend!

'Ik ben woest, omdat ik Luciana ben, de allerdomste kut in dit universum.'

Mijn conclusie: ik heb écht een bezoek aan de Anonieme King verslaafden nodig.
Kan ik het vergelijken met een soapserie? Misschien wel, het is alleen zoveel meer! Het is zo gaaf dat dit een serie van Nederlandse bodem is - Neerlands trots. Geen filters, puur en rauw. Op het witte doek zal dit best heel erg gaaf zijn. Toch?