Viel me helaas wat tegen

In dit verhaal volgen we Elsa en Vincent, twee mensen die elk hun eigen verleden en emotionele bagage meedragen. Elsa is 42 jaar en moeder van Tristan, haar vijftienjarige zoon. De relatie met de vader van haar kind is al een tijd voorbij, maar ze hebben nog steeds goed contact. Al tien jaar werkt ze bij hetzelfde bedrijf als uitvaartadviseur, maar sinds het overlijden van haar vader zit ze in een dip en is ze tijdelijk uitgevallen. Om weer grip te krijgen op haar leven, heeft ze hulp gezocht bij een psycholoog.

Vincent is een bekende schrijver, gescheiden en vader van twee dochters. Zijn recente relatie met Manon is stukgelopen en ook hij voelt zich verloren. Daarom zoekt ook hij professionele hulp. Op een dag komt hij te vroeg aan voor zijn afspraak en ontmoet in de wachtkamer een vrouw die hem meteen bits aanspreekt, Elsa. Vanaf dat moment kruisen hun paden steeds weer in diezelfde wachtkamer. Terwijl ze elkaar elke week kort zien, ontstaat er langzaam iets van nieuwsgierigheid onder de oppervlakte. Maar durft Elsa haar muur ooit te laten zakken en hem echt binnen te laten?

Ik had hoge verwachtingen van dit boek, maar helaas viel het me wat tegen. Op sommige momenten voelde het verhaal wat afgeraffeld en onsamenhangend aan. Het sprong geregeld van de hak op de tak, waardoor ik soms even kwijt was waar het precies over ging. De emoties van de personages waren daarentegen wel oprecht en mooi neergezet, vooral het verlies van haar vader werd op een ontroerende manier beschreven, met mooie herinneringen die naar boven kwamen. Het verhaal kwam wat traag op gang en wist me uiteindelijk niet echt te raken. Toch ben ik benieuwd naar haar volgende boek, omdat het vorige verhaal me destijds wel een prachtige leeservaring heeft gegeven.