In het openbaar lezen op eigen risico

Tranen met tuiten huilen? Het boek wegleggen met een rode neus en rode oogjes? Steeds weer opnieuw? Dit zijn dingen die je kunt verwachten van Een verre plek vlakbij van Hayley Long. Maar wat heeft het boek nog meer te bieden dan bakken met tranen en snot?  

Het gezin van Dylan Thomas Taylor (vernoemd naar de dichter Dylan Thomas) en Griff Rhys Taylor (vernoemd naar Gruff Rhys, de zanger van de band Super Furry Animals) is een gelukkig gezin. Hun ouders zijn nog stapelverliefd op elkaar en met elkaar reizen ze de hele wereld over. Na een heerlijke zomervakantie slaat het noodlot toe en daar begint het boek.  

In het eerste hoofdstuk weet Hayley Long in een paar bladzijdes de personages zo neer te zetten, dat je al meteen met ze mee gaat voelen. Als lezer weet je dat er ieder moment iets mis kan gaan, maar waar zit het gevaar? Iedereen lijkt gelukkig, maar als je de achterflap hebt gelezen, dan weet je dat dit gezinnetje niet zo gelukkig blijft. De emotionele klap komt eigenlijk al meteen na het eerste hoofdstuk en dat dit meteen aangrijpend is, is erg knap gedaan door de schrijfster.  

De personages voelen al snel als echt en hun relatie onderling wordt ook al snel duidelijk. Het boek is geschreven vanuit het oogpunt van Dylan. Hij is de stille zoon in het gezin, hij zegt alleen iets als hij iets te zeggen heeft. Hij en zijn broer Griff zijn close, maar hebben natuurlijk ook hun broederlijke ruzies. Soms hebben de twee aan een blik genoeg om elkaar te begrijpen.  

Regelmatig springt Dylan uit het ‘heden’ van het boek om te gaan naar een ‘verre plek vlakbij’. Aan de ene kant geeft dit het verhaal meer achtergrond, maar aan de andere kant zijn de stukjes in het heden veel interessanter. Tijdens het lezen van het boek lijken de flashbacks soms te geforceerd en halen ze je ineens uit het verhaal. Maar als naar het hele boek gekeken wordt (met het einde in je achterhoofd), dan blijken deze stukjes toch een plek te hebben in het grote verhaal. Achteraf dus logisch, maar tijdens het lezen voelen ze als onnodige uitstapjes en dat is jammer.  

Verder gebeurt er na het grote ongeluk niet veel in het verhaal. De jongens moeten vooral wachten en worstelen met hun eigen rouwproces. Toch is dat slim gedaan, want zo staat het emotionele enorm op de voorgrond en dat maakt het boek sterker.  

Muziek speelt een belangrijke rol in het boek, net als de dichter Dylan Thomas. Muziek verbond de mannen in het gezin. Na het ongeluk helpt muziek (vooral het nummer The Nearest Faraway Place van de Beach Boys) bij het rouwproces. Het verbindt de jongens weer met hun vader, maar ook met elkaar. Griff weet het verlies een plekje te geven met de hulp van nieuwe vrienden, waar hij ook een band mee krijgt door muziek.  

Het muziekthema is overigens verre van subtiel in het verhaal verwerkt. Dat het ook vooral gaat over The Beatles, de Beach Boys, Nirvana en Kanye West (of tegenwoordig Ye West) maakt het ook niet heel origineel. De personages worden neergezet als echte muziekliefhebbers, maar voor muziekliefhebbers hebben ze een erg standaard smaak. Het was leuk geweest als daar nog een onbekendere naam tussen had gestaan. Maar dit is een klein kritiekpuntje en ook niet echt belangrijk voor het verhaal.  

Een verre plek vlakbij is geen boek waar je een eeuwigheid mee bezig zult zijn. Het leest vlot en als je er goed voor gaat zitten kun je er zo doorheen sprinten. Houd er wel rekening mee dat een doosje tissues geen overbodige luxe is bij het lezen van dit boek. Hierdoor is dit boek niet het beste boek om in de trein te lezen.