Een boek, geschreven door een poëtische verteller.

Het geknetter van de sterren, door Jón Kalman Stefánsson. 2003.
Prachtig vertaald uit het IJslands door Marcel Otten. Uitgegeven bij AmbolAnthos 2021. 216 Pagina’s.

Een zin op de tweede bladzijde:
De schaar knipt niets, behalve misschien deze herinneringen. Want als ik soms ‘s avonds naar bed ga en de slaap zich als een schemerdonker om mij heen leg, zie ik de reuzenschaar diep in de nevel van de tijd knippen.
Een zin op de laatste pagina:
Ik heb natuurlijk de hele taal uit de kast moeten halen om zo goed als het ging over hen te vertellen. En gauw is er niets meer wat aan hen herinnert.

En tussen deze bladzijden schrijft de schrijver in zijn poëtische taalgebruik het verhaal over de familie van de ik-persoon. Over voorouders. Over hemzelf. Een boek over mensen, die net als de sterren aan de hemel, in onze wereld opflikkeren, uitdoven.

Het is een boek dat je niet even snel kunt lezen.
Bijna in iedere alinea lees je woorden en zinnen die je nog een keer wilt lezen, in jezelf op wil nemen, beter tot jezelf door wilt laten dringen. Het gaat niet eens om de gebeurtenissen. Wel om de beleving van de gebeurtenissen.
Een heel bijzonder boek dat ik gelezen heb in een Hebban leesclub.