Rauwheid en poëzie, helaas niet mijn combinatie ..

Waar twee vrouwen vechten om één man, daar komt ellende van ... Het zou zo passen op een tegeltje en is deels het onderwerp in het boek ‘Kattentijd’.

In ‘Kattentijd’, het tweede boek van schrijfster Ellen Verstrepen die eerder debuteerde met haar roman ‘Oker’ (2017), maken we kennis met de Vlaamse Severine en Fauve die zo op het eerste gezicht niets met elkaar van doen hebben. Hun enige gemene deler lijkt hun moeilijke jeugd en verre van standaard komaf. Severine komt uit een gebroken gezin. Haar vader is niet meer in beeld en haar moeder heeft vooral oog voor de drank en mannen en dient daardoor nou niet bepaald als een rolmodel voor haar dochters en zoon. Severine wordt dan ook vooral aan haar lot overgelaten en dat kan niet anders dan effect hebben op het verloop van haar leven.
Ook Fauve heeft te maken met een ingewikkelde thuissituatie. Ook zij mist een vader en wordt door haar moeder opgevoed. Er is meer liefde en bescherming, maar haar moeder blijft teveel hangen in haar rol als psychiater, dat wat ze in het dagelijks leven is. En een kind heeft haar moeder nodig, niet een hulpverlener die tevens haar moeder blijkt.

Severine en Fauve. Afgezien van hun valse start in het leven lijken ze zo verschillend, toch komen ze later in het verhaal als twee wilde katten lijnrecht tegenover elkaar te staan. De reden? Willem en Olivier. Twee mannen die in de levens van beiden vrouwen als in een knipperlichtrelatie meerdere malen terugkeren. En dan dus ook kruislings, hoe bizar.

Verstrepen verstaat de kunst van taal. Ze schrijft als poëzie met werkelijkwaar prachtige citaten en volzinnen. Zulk mooi gebruik van onze taal zou dan ook haast moeten leiden tot een boek waar je van voor tot achter volop van kunt genieten. Helaas is er wat mij betreft meer nodig dan alleen mooie oneliners.
Er gebeurd toch best wat in het verhaal, maar het leidt nergens toe en er zit geen snelheid in. Halverwege het boek vroeg ik me dan ook af of het nog ergens heen ging met de dames. Een groot deel van de passages worden rauw en lomp beschreven en dat is dan ook wel wat past bij de vrouwen binnen dit verhaal, maar past dit ook bij mij?

Wellicht lees ik teveel Feelgood, maar ik houd niet van de negativiteit en dit taalgebruik. Het komt niet bij me binnen, maar geeft me eerder een neerslachtig gevoel. Het sarcasme van zowel Severine als (het zij in wat mindere mate) Fauve begint me op een derde van het boek al aardig te irriteren en ik kan me totaal niet identificeren met één van hen, laat staan dat ik hun taalgebruik kan waarderen. Sterker nog, in bepaalde delen van het boek staat het me echt behoorlijk tegen!

Zoals ik al zei: Verstrepen verstaat absoluut de kunst van het schrijven en is een ware taalkunstenares. Daartegenover staat de rauwheid, de continue terugkerende sarcastische toon, het negatieve gevoel en een druk verhaal zonder dat er eigenlijk echt veel gebeurd. En die mooie zinnen? Tja, het heeft me helaas niet kunnen overtuigen. Het is gewoon niet mijn stijl en geen verhaal voor mij.