Surrealisme

Meerdere malen werd ik naar dit boek toegezogen in de boekhandel door de mooie cover. Eerder las ik al 'Boek voor mijn dochters' van Rowan Coleman en dat vond ik een prachtig, ontroerend verhaal waarbij Coleman zo goed de emoties kon weergeven. Dit trok me over de streep om toch het boek aan te schaffen!

Hoewel Coleman ook in dit boek niet terugdeinst voor diepe emoties en moeilijke thema’s zoals verlies, rouw en afscheid, kon dit verhaal me jammer genoeg niet echt bekoren. Het surrealistische element van Vita’s eeuwige leven (en het idee dat ze ooit de muze van Leonardo da Vinci was) lag me simpelweg niet. Hierdoor werd het moeilijker om me in te leven in de personages, omdat hun gevoelens en ervaringen zo ver van de realiteit af stonden. Daarbovenop ging het technische, meer wetenschappelijke aspect van het optische gegeven me mijn petje wat te boven, waardoor het geheel nog meer afstand creëerde.

Kortom, de keuze van thematiek zou aangrijpend moeten zijn, maar het wist me emotioneel niet te grijpen zoals Colemans eerdere werk dat wel deed door het surrealistische tintje.