Een melodieus verhaal met een paar valse noten...

Lucinda Riley sleurt je met Het laatste lied vanaf de allereerste pagina mee het verhaal in. De proloog alleen al wekt zoveel vragen op dat je het boek in 1 ruk wil uitlezen. Riley beheerst als geen ander de kunst om vaart in het verhaal te houden: ze schrijft nooit meer dan nodig en houdt het tempo constant hoog.

In dit boek voelde het echter soms alsof de dialogen iets te snel van de ene naar de andere sprongen, waardoor niet alle overgangen even logisch aanvoelden. Dit maakte het af en toe verwarrend en het voelde aan alsof sommige zaken snel afgehaspeld moesten worden. Ook sommige plotwendingen kwamen wat minder sterk uit en lieten me licht teleurgesteld achter.

Toch weet Riley je emotioneel te verbinden met de drie hoofdpersonage: Sorcha, Con en Helen. Je leeft met hen mee, al hadden bepaalde emoties nog net wat dieper of genuanceerder uitgewerkt mogen worden om echt helemaal binnen te komen.

Conclusie: Het laatste lied is een mooi en meeslepend verhaal, maar de overgangen en uitwerking van bepaalde elementen hadden sterker gekund. Desondanks blijft het een prachtige Lucinda Riley: vlot, meeslepend en moeilijk weg te leggen.