Superb(a)

In dit boek schrijft Ilya Pfeijffer dat het de taak van schrijvers is om te ontwortelen. Om vaste waarden op losse schroeven te zetten. Dat is wat dit boek voor mij heeft gedaan.

Het is een wonderbaarlijk en op plekken een afzinwekkend boek. Het boek start met het vinden van een afgehakt vrouwenbeen waar de schrijver allerlei seksuele fantasieën bij heeft. Dit samen met het zelfingenomen personage van de schrijver, die zichzelf heel wat vindt, als flamboyante artiest, die het grauwe vaderland is ontvlucht en door eindeloos op terrasjes te zitten denkt een echte Italiaan te worden. Ik moest echt mijn best doen om te blijven lezen.

In het boek raakt Pfeijffer aan het grote migratie vraagstuk, waarbij onwerkelijke dromen mensen drijven tot het achterlaten van huis en haard. Diezelfde dromen die het daarna onmogelijk voor hen maakt om weer terug te keren, want zij willen niet de eerste zijn om toe te geven dat die beelden niet op waarheid berusten en dat zij hebben gefaald. Daarmee deze hele migratiegolf in stand houdend. In het verhaal komt het personage van de schrijver in een zelfde situatie. Meer alfemeen scbrihft hij dat iedereen eruit ziet zoals hij zich voorstelt dat hij is en leeft het leven dat daarbij hoort. Daarmee gevangen in je eigen fantasie.

In het boek zoekt Pfeijffer met name de zelfkant van de maatschappij op, hij lijkt te houden van de rafelranden en de mensen die daar verkeren. Hij heeft het veel, en met liefde, over hoeren en travestieten. Mij werd het soms wat veel maar het draagt wel bij aan de ontregeling en het boek en zijn ideeën blijven lang in de gedachten malen.

Pfeijffer schrijft in lange, golvende zinnen met prachtige beeldspraak. Het is geen gemakkelijk boek om te lezen, je moet dit niet willen lezen om geentertained te worden. Maar als je ontregelt en ontworteld wilt worden dan is dit zeker een aanrader.