Mijn lieve gunsteling

Dit tweede boek van Marieke Lucas Rijneveld is zo mogelijk nog beter dan haar eerste boek. Vanaf de eerste pagina word je verscheurd omdat je door wilt lezen omdat het zo prachtig geschreven is, maar tegelijkertijd wil je het boek wegleggen omdat je geen getuige wilt zijn van het onafwendbare verschrikkelijke misbruik.

Het boek is geschreven vanuit het perspectief van een veearts
, die obsessief verliefd wordt op een veertienjarige dochter van een boer waar hij geregeld komt. Het is een kwetsbaar gezin en meisje waar een oudere broer eerder is overleden en de moeder uit beeld is. Deze achtergrond komt heel erg overeen met de geschiedenis van de schrijfster, waardoor het, ondanks dat ze er fictie van gemaakt heeft, nog indringender is.

Het boek is een ode aan dat veertienjarige meisje. Prachtig in haar kwetsbaarheid, precies in de overgang van kind naar volwassene. Een bijzonder meisje met een rijke fantasie, een eigenwijze kijk op het leven, getekend door het gemis van haar broer en moeder. Je ziet haar worstelen om overeind te blijven, om zich geliefd en speciaal te voelen. Ondanks dat haar broer en vader overduidelijk van haar houden, toch emotioneel enigszins verwaarloosd en tot hun eigen frustratie hebben ze haar niet uit de klauwen van de veearts kunnen houden.

In lange, poetische, magische zinnen zit je in het hoofd van de veearts, waarvoor zij een obsessie wordt. En door zijn ogen, die dat niet willen zien, zie je haar vluchten in haar fantasiewereld waarin ze gesprekken voert met Hitler en Freud, waar ze begeesterd wordt door quotes uit popsongs en steeds minder geaard blijft, zelfs letterlijk wil vliegen, weg wil vliegen uit het tranendal.

Het lezen van het boek, en er van houden omdat het zo prachtig geschreven is, voelt alsof ik me medeschuldig maak aan het misbruik. Dat effect wordt mede gecreëerd doordat je vanuit de ogen van de veearts leest en je dus medejager bent op dat bijzondere, jonge meisje.