Goed gedocumenteerd

Ik kreeg het boek als voorpublicatie in handen en hoe gek het ook mag klinken, het feit dat je een grote map met losse A4-vellen vasthoudt en niet een keurig ingebonden boek, geeft je bij de lectuur van het verhaal al een ander gevoel. Het voelt afstandelijker aan. Bijna had ik het woord “klinischer” gebruikt. Je hebt helemaal niet het idee dat je een roman leest, al was het maar omdat je met zo’n groot ding niet eens in je gemakkelijke zetel onderuit kan gaan hangen. Ik heb als gevolg daarvan deze thriller nog kritischer gelezen dan anders. Bijna met de rode viltstift in de aanslag. Nu ik er in terugblader, zie ik zelfs dat ik met gele tekstmarker en potlood aan de gang ben geweest. Een heel aparte ervaring, maar ik ga binnenkort Medeschuldig opnieuw lezen. Het boek, ditmaal. En misschien geeft dit al een indicatie van de kwaliteit van deze nieuwe Mendes.

Andermaal kiest de auteur de Midden-Oostenproblematiek als achtergrond voor zijn verhaal. Hij is intussen wel zeer goed gedocumenteerd op dat punt, zoveel mag duidelijk zijn. Hij neemt naar het einde toe, bij monde van zijn hoofdpersonage, ook een duidelijk standpunt in t.o.v. de oorlogswaanzin. Niet alleen de internationale politiek, maar ook de politiehervorming en het Belgische gevangenissysteem (of het gebrek aan systeem?) worden zwaar op de korrel genomen.

Bij het begin van het boek lopen de verhaallijnen een beetje onduidelijk langs elkaar heen en de lezer krijgt wat moeizaam overzicht over de gebeurtenissen. Maar naarmate het boek vordert, wordt veel duidelijk. Behalve hoe Heine zich uit zijn zelfgeweven web van leugens en vermoedens moet zien te redden. Daarvoor moet je tot het einde toe lezen. Iets wat ik zeker kan aanbevelen.