Een afknapper na Bonita Avenue

Bonita Avenue las lekker weg, had een verrassend en samenhangend verhaal, en probeerde vooral niet opzichtig literair te doen. Dit boek staat stijf van de overspannen metaforen: hij praatte graag “om het erotische tochtgat op te vullen”, een “olieboer met kiespijn”, “open als een halfgekookte mossel reageerde hij”… En over een gestrand schip in een dichtgevroren, besneeuwde haven: “Het lijkt of het ding bloedt, via ijspegels lekt een soort roestwater langs de theemuts van sneeuw” (en een personage ziet dat vanuit een voorbijrijdende auto, in een sneeuwbui, tussen “schilferige flats” door - chapeau.) En dat allemaal op twee bladzijden. Een personage “voelt zich goed”? Nee hoor, “haar hersenen beginnen dopamine te transpireren”.

Het verhaal had veelbelovend kunnen zijn maar loopt al snel helemaal in het honderd. Eén van Otmars zonen is een gevierde pianist (al komt die in het hele verhaal nauwelijks aan het woord – ook Otmar zelf is een nevenpersonage), een andere, Ludwig, is een stiefzoon, die jaloers is op zijn stiefbroer en zelf een weinig ambitieuze carrière in de oliesector uitbouwt. Ludwigs vader heeft zijn vrouw en kind gedumpt, en na véél naar niks toebouwend gedoe over Otmars gezinnetje doet de volwassen Ludwig een ontdekking over zijn vader. Zal hij pa vertellen dat hij diens “geheim” ontdekt heeft?

Dan komt er een tweede personage bij, een hopeloos ongeloofwaardige onderzoeksjournaliste die ooit nog met Ludwig een studentenkot heeft gedeeld en waar hij verliefd op was. Blijkt net dié journaliste toch wel ergens Ludwigs vader iets te hebben aangedaan, en blijkt toch wel net dié journaliste op precies hetzelfde moment als Ludwig op weg te zijn naar diezelfde vader. En dan is er nog en nevenlijntje, waarin broer/pianist een schat aan documenten van Beethoven ontdekt, waaronder toch wel niet een slotdeel van diens laatste sonate zeker. Een verbijsterende ontdekking die Ludwig strikt geheim moet houden, en natuurlijk vertelt ie het dus aan de laatste persoon aan wie hij het zou moeten vertellen.

Het verhaal van Ludwig stopt 90 blz voor het einde, over de verhaallijnen rond papa en Beethoven horen we nooit meer iets, en de finale confrontatie van een aantal personages loopt ook op niks uit. Einde, want er moeten nog twee delen volgen van deze “roman-fleuve”.