Laat een heel dorp spreken

Marit Kapla laat in Osebol een heel dorp spreken zonder ooit zelf zichtbaar te worden. Geen vragen, geen beschrijvingen van uiterlijk, geen contextuele sturing. Alleen stemmen. En dat werkt verbluffend goed.

Wat mij vooral raakte, is de manier waarop Kapla elke bladzijde opent: met alleen een naam, een geboortedatum en soms een overlijdensdatum. Daarnaast een klein tekeningetje van het huis waar die persoon woont, een pagina met stipjes, elk stipje een huisje. Het stipje van het huisje waar je op dat moment bent kleurt donker. Het is een stipjes landschap, een soort levende kaart van een gemeenschap. De stippen worden mensen, de mensen worden verhalen, en de verhalen vormen samen het kloppend hart van Osebol.

Doordat je alleen hun woorden leest, zonder de vragen die gesteld zijn, zonder beschrijvingen, zonder tussenkomst, ontstaat een gevoel van eerlijke intimiteit. De stemmen zijn rauw, zacht, grappig, melancholisch, nuchter of juist mijmerend. Maar altijd echt. Het voelt alsof je door het dorp wandelt en elk huis even binnenstapt om te luisteren.

De kracht van Osebol zit in die eenvoud: het laat zien hoeveel schoonheid er schuilt in gewone levens.