Duister, eigenzinnig en betoverend.

Mariana Enríquez schrijft alsof ze een lucifer langs de rand van de realiteit strijkt. In De gevaren van roken in bed flakkeren haar verhalen op in het donker: soms fel en hypnotiserend, soms slechts een kort, grillig vonkje dat dooft voor je het goed kunt bekijken.

De verhalen bewegen zich tussen het tastbare en het bijgeloof, tussen stedelijk verval en innerlijke angsten. Enríquez verkent de rafelranden van het menselijke gedrag met een toon die tegelijk zinnelijk en verontrustend is. Haar stijl is vloeiend en beeldend, haar personages roken aan het leven alsof ze weten dat het hen langzaam verteert.

Toch raakte niet elk verhaal me even diep. Waar sommige verhalen als een nachtmerrie in je hoofd blijven hangen, voelen andere als variaties op eenzelfde thema. Misschien is dat onvermijdelijk bij een bundel, als die doos lucifers, niet elk stokje brandt even mooi.

Maar wat blijft, is haar stem: duister, eigenzinnig en betoverend. Enríquez schrijft met de intensiteit van iemand die het kwaad in de schaduw niet wil verjagen, maar juist beter wil leren kennen.