Zachte landing in de fantasy wereld

Voor Jillian van der Eyck mocht ik het eerste deel van haar trilogie over de opperdemon Allocer lezen. Hoewel ik nog niet veel ervaring heb met het fantasygenre, bleek dat geen belemmering voor mijn leesplezier. Van der Eyck neemt je aan de hand en introduceert je in haar wereld. Het bijgevoegde glossarium is handig voor het begrijpen van de minder gangbare termen. Het is slim om dit vooraf even door te nemen, net als de korte introductie van de personages, inclusief hun onderlinge relaties.

Hoewel het boek gaat over demonen, engelen, elfen en aardlingen, zijn de karakters verrassend menselijk neergezet. Dat is prettig, want daardoor leest het verhaal makkelijk en hoef je als lezer niet ontzettend je best te doen om behalve het verhaal, ook nog de talrijke karakters uit elkaar te houden. Het verhaal heeft een prettig ritme, al voelt het soms alsof bepaalde gebeurtenissen net iets te snel voorbij gaan. Dit kan te maken hebben met de reizen tussen verschillende dimensies en tijdperken. Datzelfde gevoel kreeg ik bij sommige personages. Misschien had het boek net iets meer diepgang gekregen als de karakters nog net iets verder uitgewerkt waren en er meer details
waren toegevoegd aan de gebeurtenissen. De gedachten en emoties van de personages
blijven enigzins buiten beeld, waardoor ik minder emotionele verbinding voelde. Wel voelde
ik een duidelijke connectie met Allocer en Merwen, mede dankzij het ontluikende liefdesverhaal tussen hen.

“Liefde overstijgt alles.” En dat voel je ook in dit boek. Het is duidelijk met liefde geschreven, en zelfs wanneer de personages hun ware, duistere aard laten zien, blijven ze menselijk. Antropomorfisme op zijn best.

Het boek eindigt vrij abrupt, wat vragen oproept over het vervolg. Gelukkig is het tweede boek, De Anunnaki, inmiddels ook uitgebracht. Ondanks de kanttekeningen heb ik genoten van dit eerste deel. Een boeiende start van wat een bijzondere trilogie belooft te worden.