Niet zomaar een brief en een fles.

Tijdens de overtocht op de een pontje in Deventer ziet de schipper een fles met flessenpost. Hij besluit dit uit het water te gaan halen. In de fles zit een brief in het engels geschreven door ene Mandy. Ze besluiten de brief in de lokale krant te plaatsen om zo te achterhalen wie deze geschreven heeft.

Mandy is een dame in de herfst van haar leven maar nog vol in het leven. Ze geniet van alles om haar heen. Helaas komt ze er achter dat haar geheugen wat mistig aan het worden is en dat ze wat meer aan het vergeten is.
Samen met haar dochter zijn ze bij de huisarts geweest. Na onderzoek is er dementie uit gekomen.
Dit doet veel met Mandy. Ze wil er eigenlijk niet aan dat haar hersenen niet meer zo goed werken. Dit hebben ze jaren fantastische gedaan. Omdat ze ook echt een filosoof is heeft en jaren workshops hier in gegeven te hebben wil ze er nu nog 1 doen. Ze zet deze uit met als thema de uitspraak van Descartes centraal staat: Ik denk, dus ik ben. Het onderliggende thema is ook de dementie. Ze is heel erg benieuwd hoe de ander mensen dat zien en hoe ze er over denken.
In de periode hierna komt een jong meisje dat ze Ginger noemt bij haar langs. Ze ziet het zwembad in de tuin en zou graag willen zwemmen. Dit vind Mandy even lastig maar gaat het toch toestaan. Ook komt ze in deze periode in gesprek met jonge vrouw Melief en samen hebben ze prachtige gesprekken.
Daarnaast kijken we via Mandy haar geheugen ook even terug in de tijd en leren haar geschiedenis kennen.
De tijd gaat verder en ook de dementie gaat wat verder bij Mandy.

Het boek is het leven van een dame met dementie op een liefdevolle manier omschreven. Maar er is niet met katoenen handschoenen geschreven. De dialogen zijn goed in elkaar gezet en je ziet/voelt wat het met de personages doet. Het lijkt er ook op dat door de gesprekken die Mandy met Ginger en Melief hebben voor beide kanten helend zijn.
Ook is goed te lezen hoe de dementie in het leven van de hoofdpersoon en haar dierbare in naaste omgeving is en wat men hier aan beide kanten van merken.
Wat ik bijzonder vind is dat er op een open manier over de dood geschreven wordt. Mandy heeft daar een beeld van wat ze wel en niet wilt en dit is mooi omschreven.