Lezersrecensie
Bevreemdende zoektocht, duister debuut.
Een bevreemd en duister debuut van Imogen Crimp: de zoektocht van de jonge Anna in haar streven om operazangeres te worden ( net als de schrijfster), maar ook in haar een relatie met 40-er Max die ze leerde kennen in het café waar ze als jazz-zangeres geld probeert bij te verdienen om haar studies en huur te kunnen betalen.
Het boek bevat veel dialogen, waarbij het al eens terugkeren en herlezen is.
En er dan af en toe nog niet aan uit komen of de zin nu een hersenspinsel was of een uitgesproken woord, en door wie. Vooral door de ontbrekende leestekens die de ‘spreektaal’ zouden moeten scheiden van gedachten. En die voor onderscheid zouden zorgen in het onderwerp of de spreker…
De gedachtengang lijken veronderstellingen en als lezer voel ik weinig gevoel. Een relatie van ‘Trekken en afstoten’.
Is deze schrijfwijze bewust? Om de verwarring, of is het chaos in het hoofd van Anna, haar twijfels te laten voelen?
Of is het een lay-out die in gebreke blijft? Een ‘rare’ vertaling om onduidelijkheden te omzeilen? Deze laatste veronderstellingen van mij als lezer lijken me echter weinig waarschijnlijk gezien de eerdere publicaties en knappe boeken die ik las uit de portefeuille van deze uitgeverij.
Ik hou het dus op bewust ‘sfeer’scheppen door non-conformisme in leestekens.
En op die manier ook een originele schrijfstijl.
Anna is begeesterd tijdens haar opera-leven van audiënties, alles bijeen schartend om rond te komen, in verwaarloosde huurkamer, samenhokkend met meerdere medestudenten / ‘vriendinnen’ om de huur te drukken, lunches over te slaan…
En dan weer alles loslatend en uitvluchten zoekend. Ten ondergaand, en weer recht krabbelend.
Het was een boek van toch doorzetten, herkauwen, doorbijten, het gevoel hebben van te willen lossen en laten liggen, maar toch telkens het gevoel te hebben dat je meegesleurd en meegenomen wil worden in het levensverhaal. En dus doorleest, om bij de laatste hoofdstukken beloond te worden met versnellend tempo. Maar met een misschien een eerder moeilijk te plaatsen eind.
Het boek bevat veel dialogen, waarbij het al eens terugkeren en herlezen is.
En er dan af en toe nog niet aan uit komen of de zin nu een hersenspinsel was of een uitgesproken woord, en door wie. Vooral door de ontbrekende leestekens die de ‘spreektaal’ zouden moeten scheiden van gedachten. En die voor onderscheid zouden zorgen in het onderwerp of de spreker…
De gedachtengang lijken veronderstellingen en als lezer voel ik weinig gevoel. Een relatie van ‘Trekken en afstoten’.
Is deze schrijfwijze bewust? Om de verwarring, of is het chaos in het hoofd van Anna, haar twijfels te laten voelen?
Of is het een lay-out die in gebreke blijft? Een ‘rare’ vertaling om onduidelijkheden te omzeilen? Deze laatste veronderstellingen van mij als lezer lijken me echter weinig waarschijnlijk gezien de eerdere publicaties en knappe boeken die ik las uit de portefeuille van deze uitgeverij.
Ik hou het dus op bewust ‘sfeer’scheppen door non-conformisme in leestekens.
En op die manier ook een originele schrijfstijl.
Anna is begeesterd tijdens haar opera-leven van audiënties, alles bijeen schartend om rond te komen, in verwaarloosde huurkamer, samenhokkend met meerdere medestudenten / ‘vriendinnen’ om de huur te drukken, lunches over te slaan…
En dan weer alles loslatend en uitvluchten zoekend. Ten ondergaand, en weer recht krabbelend.
Het was een boek van toch doorzetten, herkauwen, doorbijten, het gevoel hebben van te willen lossen en laten liggen, maar toch telkens het gevoel te hebben dat je meegesleurd en meegenomen wil worden in het levensverhaal. En dus doorleest, om bij de laatste hoofdstukken beloond te worden met versnellend tempo. Maar met een misschien een eerder moeilijk te plaatsen eind.
1
Reageer op deze recensie
