een soort van recensie ofzo: De Pechvuurtoren

Na het lezen van ‘Hotel de Laatste Kans’ was deze soort van recensent van statuur, ondanks het zwaar wegende oordeel van een prima, benieuwd naar deel twee. Die ga ik dus lezen. Nu. Tot zo.

Sep Seti is terug. Maar gaat ook weer pleite hoor. Vrij snel ook. HOP! Weg van het Hotel en op naar een vuurtoren. Waarom kan hij zijn neus niet bij zijn eigen zaken houden?! Maar goed… er gebeurd weer van alles.

Ik hoef niet bang te zijn dat ik in de eerste 100 pagina’s een eindeloze put van saaiheid door moet baggeren. Nope. Praktisch meteen zit Sep in een andere wereld en ben ik benieuwd naar alles.

Maar eerst even over de achternamen. Ik vind ze vreselijk. Sorry. Natuurlijk bestaan er bijzondere achternamen waarvan je kunt denken “vreselijk” maar Wanhoop vind ik echt zó niet mooi. Net als Brokkel, Morgenstond, Stormloper, Muntblad, Knettering, Tingieter en zo zijn er nog een paar. In het Engels is het vast prachtig maar in mijn versie niet. Voor mij dan vooral niet. Misschien voor jou wel? Dat weet ik niet.

Ik ga er vrij rap doorheen. In deel 5, van dit boek, moet alles bij elkaar komen. Moet er een epische strijd zijn. Ik denk alleen maar “Let’s get it over with”. De super villain komt op mij niet over. Beetje zo’n geval van... huh? Waarom zou ik bang voor je moeten zijn.
Waarom ik de villain niet snap kan ook zijn omdat ik simpelweg vergeten ben wat haar deal ook alweer is. Hoe komt ze zo slecht en waarom? Maar ik ben de inhoud van Hotel De Laatste Kans volgens mij weer een beetje vergeten. De grote lijnen wel… en dat is het dan ook wel. En trouwens... de dingen waarvan ik denk het te hebben onthouden van deel 1 wordt hier niks mee gedaan. Maar ik weet niet of jij, de lezer van deze soort van recensie, hier teveel waarde aan moet hechten.

Het leest prima weg maar ik zit niet te juichen om te weten hoe dit verder gaat. In mei komt deel 3 uit genaamd Café De Laatste Druppel. Ik vraag wel iemand of die even alle spoilers met me deelt.