een soort van recensie

De vijfsterrenrecensies vliegen me om de oren. Dit boek kan toch niets anders dan geniaal zijn. Maar echt. Alles en iedereen vindt dit zo fantastisch dat ik eigenlijk niets anders kan denken aan die fijne tijd die ik zo ga hebben als ik het lees. Hoe ik mee word genomen in een andere wereld. Hoe de mooiste woorden mijn oogballen prikkelen. Hoe ik in vervoering word gebracht en mijn tranen de inkt op de bladzijdes de woorden onleesbaar doen maken. Dit wordt echt de meest waanzinnige tijd van mijn leven. Ik voel het aan alles. Als ik internet moet geloven dan. Want hier bovenaan staan die manen. Dus eigenlijk weet je al dat het niet zo gaat zijn. Maar toch. Ik moet toch een beetje een spannende inleidende stukjes maken. Dat je mee wordt gezogen in mijn soort van recensies. Dat je oogballen worden geprikkeld en de tranen je scherm wazig doen worden. Nou. Genoeg gezwam. Ik ga lezen. Tot zo.

We zijn aanbeland in Engeland. Het is 1919 en de pa van Henrietta moet er vandoor. Iets met werk. Iets met oorlog. Het nieuwe huis waar ze wonen is oud en vlakbij is een bos. Een mysterieus bos. Met een vrouw. Een mysterieuze vrouw. En geheimen. Mysterieuze geheimen. En ziektes. Mysteri.. je snapt het wel.

Ik had het al helemaal bedacht. Het concept voor deze soort van recensie zou geniaal zijn net zoals het boek. Ik zou hier het boek helemaal afbranden om vervolgens een plottwist te schrijven en je vertellen dat dit het mooiste boek is dat ik ooit heb gelezen! Maar dat idee laat ik nog even op de plank liggen. Maar nu lijkt het alsof ik dit boek stom vind. Dat is zeer zeker niet zo! Je ziet de manen toch?! Nou dan.

Eerlijk is eerlijk. Het was fijn lezen. Prettig lezen. Gewoon. Even lekker lezen. Je kent het wel. Ik vloog er doorheen en het was zo uit. Maar aangezien ik een ultra kritische soort van recensent bent is dat niet genoeg voor de dikke 5. Ondank dat het fijn was werd ik dus nooit echt gegrepen. Ik was nooit echt benieuwd. Ik werd nooit echt uitgedaagd. Mijn emotie level zit gewoon op het constante. Ik zou je graag vertellen hoe geniaal er gebruik is gemaakt van intertekstualiteit. Dat de bekende sprookjes op een waanzinnige manier verweefd… verwoven? verwaft? verwoefd? zijn in het verhaal. Dat de titel zo goed past bij het boek. Dat ik continu benieuwd ben naar het geheim. Maar nee…

Is dit negatief? Volgens mij niet. Ik ben er niet negatief over maar in vergelijking met wat anderen vinden misschien wel. Ik heb gewoon niet datzelfde gevoel joh. Dat wilde ik wel! SERIEUS! En ik vond het prima lezen! Pfff… ik hoef me trouwens helemaal niet te verantwoorden! HA! Ik mag best iets anders vinden! Lekker PUH! Maar dit is gewoon zo een kinderboek (of nou ja… kinderboek… misschien ietsje meer een YA of voor kinderen die echt al goed kunnen lezen) waar volwassenen heeeeeelemaal leip van worre. En dat snap ik. Ik hou gewoon van andere dingen. Laat me lekker. Dat mag best.