een soort van recensie ofzo: De schaduw van Skellig (11+)

Ik heb een leesclubje. Met mijn schoonmoeder. Het komt erop neer dat de boeken die ik haar geef haar lucht geven in de zware oorlogsverhalen en alle dood en verderf die ze leest. En als we elkaar zien hebben we het over de boeken die we hebben gelezen. Maar nu lees ik iets wat zij mij gaf. Vast iets met dood en verderf ;)

Michael woont in een nieuw huis met zijn vader, moeder en zijn doodzieke pasgeboren zusje. Zijn zusje is vaak in het ziekenhuis en Michael is bang dat ze dood gaat. De schuur in het nieuwe huis staat op instorten en Michael vindt daar iemand. Hij is ziek. Wat is er met deze man aan de hand? En zien anderen hem ook wel?

Ik lees het als een dagboek. Een dagboek van een jongen die net iets teveel meemaakt dan dat hij op zijn leeftijd aankan. Het is grijs en grauw. De zinnen die ik hardop in m’n hoofd hoor hebben een depressieve toon. Maar ik lees vooral verhalen met meer speelsheid. En ondanks de pijn die er wel kan zijn zijn er hier en daar verlichtingen door een relativerend grapje. Die zijn in dit verhaal niet te vinden.

Ik snap waarom ze mij dit boek heeft gegeven. Verdriet en struggles vind ik mooi en dat is absoluut in dit verhaal te vinden. De onmacht die je over situaties kunt voelen en hebben. De pijn die dieper dan diepst gaat. Ik blijf me tot de laatste bladzijde afvragen wie de man in de garage nou precies is. Bestaat hij nou wel of toch niet?

Ik weet niet of het komt doordat ikzelf alles behalve gelovig ben komt maar ik merkte dat als het licht de religie aanraakt ik langzaam afhaak. Ik vind dat dan ineens “niet zo goed gevonden”. Maar misschien ben ik daar wat bekrompen in ofzo…

Het verhaal deed mij in ieder geval wel iets. Het was dan ook absoluut geen straf om te lezen. Maar lezen met depressieve stemmen in mijn hoofd moet ik niet te vaak doen…