een soort van recensie ofzo: Dit ga je niet geloven

Dat ‘De jongen onder water’ een van mijn favoriete boek is van de afgelopen tijd zorgt voor een hoge standaard voor ‘Dit ga je niet geloven’. Timon is een jongen die ik bij het vorige boek helemaal in mijn hart heb gesloten. Een heel echt verhaal wat me enorm raakte.

Dit is ook weer een echt verhaal alleen gaat het veel minder over zijn eigen struggle. Er gebeuren dingen met zijn favoriete lerares die opgelost moeten worden en de oma van een vriendin van hem heeft een geheim. Dat geheim is aangrijpend en goed om daarover te kunnen lezen. Om al een beetje iets te verklappen… die vrouw is een vluchteling en lang lang geleden naar Europa gekomen.

Adam Baron schrijft echt heerlijk! Ik krijg echt het gevoel dat Timon een echt jongetje is en dat dat het ook blijft. Dus ondanks dat hij ‘grote mensen’ dingen meemaakt blijft hij kind. De humor en het serieuze is heel mooi in balans en het is nog spannend ook. Ook wordt er met de vormgeving gespeeld waardoor de spanning en humor nog meer kracht krijgt.

Ik vertelde al dat dit het tweede boek is en het loop nagenoeg direct door vanuit het eerste. Op zich kan dat tof zijn. Maar Timo ligt mij nader aan het hart dus kan het niet zo zijn dat er een kritische noot bij zit. Allereerst wordt er nagenoeg niet terugverwezen naar het eerste boek. Dat is jammer en een beetje gek… Het was zo een intens verhaal dat ik me niet kan voorstellen dat het even later geen invloed meer op je heeft. Maar goed… 330 pagina’s is het tof en wil ik het allemaal geloven. Maar in de laatste paar hoofdstukken wordt het toch wat ongeloofwaardig. Het voelt alsof de schrijver een makkelijke manier zoekt om naar een einde te komen.

Desondanks heb ik ervan genoten! De vraag is alleen of het niet beter was geweest om dit boek helemaal op zichzelf te laten staan.