een soort van recensie ofzo: Het Land van Raas (10+)

Voor de zoveelste keer probeer ik Instagram uit te spelen en dan zie ik ineens deze cover. Het trekt me naar zich toe. “Lees mij! Lees mij!” hoor ik. Waar komt dat geluid vandaan? Zit dat bij het filmpje? Ik kijk nog eens naar de cover maar het is toch echt alleen een foto. Geen beweging. Geen geluid. Met een klik en een veeg open ik als betoverd een andere app en een paar dagen later ligt ‘Het Land van Raas’ op de deurmat. Waarna ik een knipoog van de draak lijk te krijgen...

Vroeger speelde Arthur en Roos alsof ze in Het Land van Raas waren. Alles is verzonnen alles is fantasie. En aan die fantasie komt een einde. Langzaam worden ze ouder en inmiddels is het drie jaar geleden dat ze in het land speelden. En dan verdwijnt hun opa… Verdwenen door het vouwbed bij opa op zolder. De zolder waar ze altijd speelden…

Zo. Dat was leuk. Ik ben echt door dit boek heen ge... uuuhm... raast ;) Hier houd ik van. Een heerlijk fantasy-avonturen boek. Alles gaat lekker snel, vlot en eigentijds geschreven en de illustraties zijn een fijne bijkomstigheid.

Het Land van Raas heeft ‘The Never Ending Story’ written all over it. En dat is alles behalve een vreselijk drama! Als je, net als ik, van dat boek houdt ga je dit ook te gek vinden! Ondanks dat veel inspiratie uit Fantasie komt voelt het voor mij geen moment als een slecht aftreksel. Het blijft toch altijd een origineel verhaal waarvan ik geniet tot de laatste bladzijde. Ik kan niet wachten tot het tweede deel dit najaar uitkomt!

Vind ik het belangrijk om te melden dat de hoofdpersonen zwart zijn? Ik zou willen van niet… Toch is dit de tijd om me vaker uit te spreken over dit onderwerp. De diversiteit in boeken die ik lees is toch wel een probleem. Maar waarom? Ook in dit boek is het niet raar, niet stom, niet vervelend. Het zijn gewoon kinderen. En ook als ze een andere kleur hebben dan jijzelf kan je je er mee identificeren. Mensen.

Subtiel wordt het aangestipt dat het haar van Roos in het land van Raas gekruld is maar in de “echte” wereld stijl haar heeft. Hierdoor krijgen de karakters meer diepte en krijg ik het idee dat er veel meer speelt in hun leven dan alleen hetgeen dat is lees. Het is verder geen groot onderwerp in het boek maar ik ben blij dat de schrijfster het aanhaalt zonder dat het raar voelt of uit de context. Maar dan de namen… Arthur en Roos… tja…