een soort van recensie ofzo: Pinkeltje in het Spoorwegmuseum (7+)

Ik heb nooit iets met Pinkeltje gehad maar deze moet ik toch wel lezen. En nu het rustiger is geworden in het museum kan ik daar af en toe een hoofdstukje lezen. Ik lees het dan ook alleen daar. Voor de echte meta ervaring.

Wie kent hem niet? Dat kleine bebaarde mannetje met zijn blauwe puntmuts. Al jaren en jaren beleeft hij avonturen en dit keer belandt hij in het Spoorwegmuseum. Daar vind hij een brief. Een oude brief die nooit bij de ontvanger is gekomen. Dan besluiten hij en Pinkelotje om de brief te bezorgen. Er is 1 probleem; de brief is verzonden in het jaar 1952.

En een meta ervaring is het. Als ik af en toe mijn blik van de bladzijdes afwend zie ik de treinen. Mijn oren vangen een muziekje op die je daar hoort. Zin voor zin brengt de schrijver mij naar de plekken in het museum en ik ben daar samen met hem. Ik kan me precies voorstellen waar hij heeft gestaan en welke gedachtes hij daar had. Ook komt de uil in Loods Nijverdal tot leven en dat is helemaal leuk. Dat soort dingen hadden er van mij nog wel meer in gemogen. Maar dan wordt het een boek voor de fans van het museum. Het boek is dus ook meer dan alleen een rondleiding of reclamefolder.

Ik heb niets met Pinkeltje. Nooit gehad. De vraag is of ik het ook een tof boek had gevonden als ik nog nooit in het museum was geweest. Waarschijnlijk niet. Het is een aardig avontuurtje met een korte ‘Whodunnit?’ verhaallijn maar het wordt nooit echt spannend. Het zoekt geen grenzen op maar is daarom helemaal uitstekend om voor te lezen voor het slapen gaan.

‘Het feest van herkenning’ is voor mij vooral tof en daarom krijgt Pinkeltje een extra ster tussenhaakjes. Maar als verhaal kan ik er niet veel meer van maken.