Hoe minder verwachtingen hoe beter het boek wordt

Agent Benoit houdt vlakbij een klooster een slingerende Peugeot aan. Achterin zit een verward kind, dat roept dat de vrouw achter het stuur niet haar moeder is… Wat volgt is een zoektocht naar de identiteit van het kind en naar haar moeder. Het klooster speelt in die zoektocht een grote rol. En zou het klooster ook een rol spelen in de lijken van mannen die in dezelfde regio gevonden worden?

De kinderen van het klooster is geschreven door Sandrine Destombes. Destombes (1971) werkt als organisator van evenementen en gebruikt haar vrije tijd om thrillers te schrijven. Ze schreef eerder Het dubbele geheim van de familie Lessage, een boek dat goed ontvangen werd.

Ook De kinderen van het klooster is weer een thriller die goed in elkaar zit, al zijn er ook een paar minpuntjes aan deze thriller. Dit komt door een aantal factoren, die ik toe zal lichten – zowel de positieve als de negatieve.

Als eerste de factor Plot. De plot zit goed in elkaar. Je komt stap voor stap te weten hoe het nu precies zit met dat meisje achterin die auto. Daarnaast gaat er nog een andere verhaallijn lopen, dat van de vermoorde mannen. Ook daarbij wordt stap voor stap meer info gedeeld. En zoals het hoort komen de verschillende verhaallijnen uiteindelijk netjes bij elkaar. I love it when a plan comes together. En dan is het onderwerp ook nog eens realistisch.

Maar ook de factor Personages is belangrijk. Hierbij moet ik aangeven dat de uitwerking beter had gekund. Benoit werd goed neergezet. Hij maakt ook een mooie ontwikkeling door gedurende het verhaal. Ook het meisje achterin de auto gaat goed leven. Dat is te danken aan de fragmenten met haar gedachten. De overige personages bleven voor mij wat vlak. De beweegredenen werden kort aangestipt, maar waren niet verder uitgewerkt. Daardoor kon ik me helaas niet goed met ze identificeren.

Als laatste dan de factor Spanning, zeer belangrijk in een thriller vind ik. Er zat voor mij genoeg spanning in het verhaal, al had het wel nog beter gekund. Het begin van het boek is zeer sterk. Direct actie en mysterie. Daarna zakt de spanning iets weg en bereikt deze helaas ook niet meer de piek van het begin. Er zitten ook niet echt grote plotwendingen in het verhaal, dus ook daar komt geen spanning meer vandaan. Dat is jammer, maar door de goede plot bleef het boek toch goed overeind.

Ik denk dat de teleurstelling over de spanning vooral komt door de flaptekst van het boek, waarin gesproken wordt over ‘een lugubere waarheid’, ‘op akelige wijze’ en ‘verminkte mannenlichamen’ – in 1 zin. Zo luguber, akelig en gruwelijk zijn de beschrijvingen namelijk niet. Dus wellicht dat het boek met een andere verwachting (of een betere, verkniptere verbeelding?) spannender gevonden wordt.