Jammer genoeg had het zoveel aangrijpender beschreven kunnen worden

In Zoo lang ik hoop te leven wordt verteld wat er gebeurd is met de personen die in het poesiealbum van Alie Lopes Diaz hebben geschreven. Het verhaal speelt zich af aan het begin van de Tweede Wereldoorlog en Alie is Joods.

Het verhaal is natuurlijk triest, veel van de personen in het poesiealbum overleven de oorlog niet, en hun familie ook niet. Toch pakt het verhaal me niet echt, het lukt me niet goed om mee te leven met de verschillende personen. Ik denk dat het komt doordat het hele boek in de derde persoon is geschreven, waardoor je wat afstand houdt tot de meisjes en hun familie. Daarnaast is het verhaal redelijk feitelijk en de zinnen staccato. Het wordt op weinig plekken echt beeldend.

Ook het fragmentarische dat ontstaat door het verhaal op te knippen in de versies helpt niet. Zo begin je per versje weer ergens anders in de tijd, waardoor je af en toe niet snapt dat iemand waarvan je net hebt gelezen dat ze opgehaald is, ineens weer in de klas zit. Het zou prettiger lezen als het verhaal chronologisch was, ook dan kunnen de versjes een mooie plek krijgen en de verhalen van alle meisjes verteld worden.

De laatste pagina’s van het boek maakten hierdoor op mij de meeste indruk. Daarin wordt per persoon genoteerd wat de levensloop is. Dan wordt ook heel goed duidelijk hoeveel personen er in de oorlog zijn vermoord.

Wat ook goed is om te weten, is dat op de allerlaatste pagina’s van het boek een begrippenlijst staat. Dan kun je in het boek opzoeken wat woorden als ‘sperre’ betekenen. Dat maakt het verhaal wat makkelijker te lezen. Bij mij lukte dat opzoeken niet, omdat ik het boek als e-book heb gelezen en dan kun je toch wat minder makkelijk heel en weer bladeren.