Speelde de auteur een psychologisch spel met mij?

Ik heb een gemengd gevoel bij dit boek. Enerzijds bleef ik benieuwd naar de ontknoping. Anderzijds vond ik het middenstuk voorspelbaar en een herhaling van zetten.

Het is de perfecte man. Hij zegt dat hij van je houdt. Je denkt dat hij misschien wel voor jou is gemaakt. Het duurt dan ook niet lang voordat hij je huis - en je hart - is binnengedrongen. Maar dan verdwijnt hij, soms dagenlang. Je weet niet waarheen of met wie. En je realiseert je, terugkijkend, dat je jezelf gewaarschuwd zou hebben: laat hem niet binnen.

De hoofdstukken zijn kort en je hebt al snel door dat deze auteur erg goed schrijft. Vanaf de eerste bladzijden heb je als lezer een beeld van de personages en de omstandigheden waarin ze zich verkeren. En die zijn akelig..

Ik kreeg echter wel het idee dat het plot snel op papier stond en de climax snel was bereikt. Toch ging het plot verder en kwam er (voor mij) niets nieuws bij, waardoor ik het verhaal voorspelbaar vond en wat veel van hetzelfde. Eerlijk is eerlijk, ik heb in het middenstuk soms bladzijden overgeslagen. Daarom ben ik van mening dat het middenstuk flink kan worden ingekort en de aanloop naar de ontknoping kan worden aangedikt.

Hier staat een dikke, vette maar tegenover: ik wilde namelijk wel weten hoe het zou aflopen. Daarnaast kreeg ik tijdens het lezen een benauwd gevoel; het boek maakte dus wel degelijk iets los. De belangrijkste man in het boek is namelijk een psychopaat en dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik kreeg echt een hekel aan deze vent.

Door deze twee tegenstrijdigheden voelt het bijna alsof de auteur een psychologisch spel met mij speelde, want in veel andere gevallen had het lezen van zo’n boek geleid tot een DNF. Kortom: ik heb een gemengd gevoel en ook een gemengd oordeel.

*ik ontving dit boek als recensie-exemplaar.