Ik las en luisterde dit boek met ontroering

De meisjes van Ravensbrück is een mooie roman die zich afspeelt tijdens de val van de muur, heet Duitsland viert feest maar Miriam waakt bij haar stervende vader, Tijdens het verzorgen van haar vader valt haar oog op een tatoeage op zijn arm. Een cijferrij waarvan ze wel gehoord heeft in de geschiedenislessen. Dan vindt ze ook een reistas met een bijzondere jurk vol verstopte brieven. Omdat ze het haar ouders niet meer kan vragen gaat ze zelf op onderzoek en geeft ze hem rust door de gevonden brieven voor te lezen, Daarbij krijgt ze onverwacht hulp.

Dit is een mooi verhaal met verschillende draadjes en thema’s. Door al die verschillende thema’s springt het verhaal van Ravensbruck er niet echt uit. Het is een andere insteek om verhalen te vertellen van wat mensen mee hebben gemaakt in een concentratiekamp maar ook over huiselijk geweld en familiebanden enz.. Volgens de informatie is het geen waargebeurd verhaal maar heeft de schrijfster dit verzonnen. Ik zie ook geen verwijzingen naar research en onderzoek.
De schrijfstijl vond ik soms wat haperend, wat moeizaam. Ik kan er mijn vinger niet echt op leggen, maar omdat het verhaal zelf zo mooi is, en dan bedoel ik het verhaal van Miriam die tijdens de laatste zorg voor haar vader met allerlei obstakels te maken krijgt, lees je door.

Miriam lijkt dankbaar dat ze zichzelf kan verliezen in de situatie van Frieda en de andere vrouwen van Ravensbruck in plaats van te piekeren over haar eigen situatie
Je bent nieuwsgierig genoeg om verder te lezen. Het plot op het laatst is een verrassing maar dan houdt het verhaal ineens op en dat vond ik persoonlijk wel jammer. Ondanks dit alles heb ik dit boek met plezier geluisterd en gelezen.