Ga door met schrijven, alsjeblieft.

Het boek begint als een luchtige roman, Emma ontmoet Boris op een terras en ze delen dezelfde passie, fotograferen, al moet de passie bij Emma opnieuw aangestoken worden.
Ook leert Boris haar om anders naar zichzelf en de wereld om haar heen te kijken. Hij heeft een visie met een diepgang die hem heel bijzonder maakt.
Ondanks dat ze samenwoont met Lukas en alles al geregeld heeft in het leven laat ze alles achter om in eerste instantie met Boris op zoek te gaan naar een vriendin die hulp nodig heeft. Van het een komt het ander en Emma is verliefd. Ze verbreekt de relatie met Lukas en wil verder met Boris. Alleen reageert Boris anders dan zij verwacht….zonder de rest van het verhaal te verklappen wil ik zeggen dat het daarna een verhaal wordt met veel diepgang, veel emotie en stof tot nadenken.
Het is bijzonder hoe een titel van een boek zoveel betekenissen kan hebben en je zoveel kan doen. De personages zijn mooi, soms bijna te mooi uitgewerkt. Iedereen wil zulke vrienden. Gelukkig komt er ook een conflict in voor, tussen Emma en haar ouders en anderen. Dat maakt het verhaal minder een onrealistisch sprookje en meer een mooi romantisch verhaal.
Susan van Eijck heeft in het boek met hele mooie zinnen gestrooid. Zinnen die ik apart hou en waar ik nog vaak aan terug zal denken, ik hou ervan.

“Nooit eerder heeft de tijd betekend wat hij nu betekend, nooit heb ik de uren en minuten zien wegtikken in de wetenschap dat ik straks bij nul ben……”

In tranen las ik het boek uit. Wat een verhaal en wat mooi en integer geschreven. En dat voor een debuut. Diep onder de indruk sla ik het boek dicht. Ga door met schrijven, alsjeblieft.