Een thriller met sterke personages en een mooi verhaal.

Johnny Bollé is schrijver van thrillers en korte verhalen. Hij schreef thrillers als Egyptisch blauw, Bloedmaan, Wat ik niet deed en Alsof ik nooit heb bestaan. Wat ik niet deed behaalde de 2de plaats 'Beste Nederlandstalige Vrouwenthriller van het jaar 2022
Dit boek lag eerder in de winkel met de titel Wilde gok.

In Verborgen spelen een aantal vrouwen en mannen de hoofdrol in hun eigen verhaal. Celéste die haar gokschulden probeert te verbergen achter haar uiterlijke rijkdom maar ondertussen met duistere zaken bezig is en haar dochter die als zangeres op tournee gaat….Dan is er nog een jonge vrouw die haar geheugen kwijt is en compleet op haar man moet vertrouwen om haar verborgen verleden naar boven te halen….Deze verhalen lijken compeet los van elkaar te staan maar niets is minder waar….


Het komt in het begin wat bijzonder over, de vertelstijl van Bollé maar hoe dichterbij de ontknoping van dit alles hoe duidelijker wordt waarom het boek in het begin wat onduidelijk is. Het is een hele boeiende puzzel geworden waardoor de lezer de aandacht erbij moet houden om er later achter te komen dat er waarschijnlijk toch een detail gemist is.
Bij teruglezen blijkt het ook gewoon te kloppen.
Op het einde wordt ook duidelijk waarom dit boek eerder Wilde gok heette. En ook dit titel past bij het verhaal.
De verhalen spelen zich in de jaren zeventig af en daar is met alles rekening mee gehouden, muziek, auto’s, kleding en hoe men met elkaar omging.
Een enkele keer wordt de informatie herhaald, later blijkt dat de methode te zijn waardoor de lezer de verbanden in het boek begrijpt. Niets is namelijk toevallig of per ongeluk opgeschreven.
Soms worden reacties van personen wat overtrokken gevonden, dat had wat minder heftig gemogen, maar ach, een personage is ook maar een mens. Het is knap hoe Bollé ondanks het steeds wisselen van diverse personages toch steeds de eigenheid van de betreffende persoon vast weet te houden.
Wat ook gewaardeerd wordt is dat op het einde alles niet meteen ok is, er moet nog het een en ander rechtgezet en verwerkt worden. Dat maakt het helemaal af. Net als het epiloog wat de boel weer op scherp zet.

De korte verhalen die daarna volgen zijn een klein extraatje van de auteur. In deze drie verhalen laat Bollé zien dat hij met weinig woorden en pagina’s ook een lezer op het verkeerde been kan zetten.