De klare lijn van het ongemak

Detlev van Heest heeft ons met "de* resten van een mens" *een roman gegeven die de hele regenboog weet te raken van ons emotionele register. Zijn schijnbaar neutrale, documentaire stijl, een soort "klare lijn" in woorden, blijkt een krachtig literair instrument dat zowel kan amuseren als ongemak kan geven. Als lezer twijfel je regelmatig hoe je de schrijver moet duiden: onverschillig, depressief, of houdt hij de kaarten als het hemzelf aangaat op de borst?

Van Heest beweegt zich bewust op de grens tussen documentaire literatuur en fictie, wat hem de vrijheid geeft ethische grenzen op te zoeken. Vooral zijn eerste ontmoetingen met Emma Paulides, de moeder van het slachtoffer van de Zaanse paskamermoord, roept vragen op over wat een schrijver mag doen met andermans verdriet. Tegelijk toont hij bij haar zijn grootste literaire kracht: hij weet met zijn taal zo dicht bij haar te komen, dat ze voor de lezer bijna tastbaar wordt.

Die paradox, een roman die afstandelijk lijkt in stijl en ethiek, maar er toch in slaagt je diep te raken, maakt dit tot een bijzondere titel. Van Heest dwingt je als lezer na te denken over wat literatuur mag en kan, terwijl hij je tegelijkertijd meesleept in zijn verhaal.

Lees mijn volledige recensie op https://www.prozario.nl/boeken/de-resten-van-een-mens/