Auteur verliest zich in de rol van aanklager

Iedereen die aan dit boek wil beginnen, zou ik willen aanraden om allereerst het hoofdstuk Verantwoording door te lezen. Auteur Kim Heijdenrijk geeft daarin aan dat ze veel vermoedt, er veel is dat aannemelijk is, maar het onweerlegbare bewijs van misdaden gepleegd door Mevrouw Breek is nul. Breek is dan in haar leven nooit veroordeeld geweest.
De mensen die zijzelf heeft geïnterviewd zijn voornamelijk kleinkinderen, dus derdehands informatie.
Helemaal bont maakt Heijdenrijk het als zij voor Breek een psychologische test invult om aan te tonen dat Breek een psychopaat was. Breek mocht zelf graag kaarten leggen om de toekomst de voorspellen. De overeenkomst is dat het twee methodieken zijn waar je geen enkele waarde aan kan hechten.
Mw Breek zou volgens Kim Heijdenrijk ook "hyperintelligent" zijn geweest. Hyperintelligente psychopaat die een volkomen mislukt leven leidde, voornamelijk in armoede? Het kan.
Ik heb veel waardering voor het onderzoek dat Kim Heijdenrijk heeft gedaan. Het is alleen jammer dat ze al onderzoekende en schrijvende zich er toe heeft laten verleiden de mantel van aanklager op te pakken. Het maakt van Mevrouw Breek een eendimensionale booswicht, die je eerder in de Donald Duck zou verwachten.