Rommelig boek

De ik-figuur in het boek wordt opgenomen in een gesloten afdeling van een inrichting, nadat ze zichzelf zwaar verwond heeft door door een winkelruit te springen. In het begin van het boek beschrijft ze haar indrukken als ze in de kliniek bijkomt. Beschrijvingen van gebeurtenissen, herinneringen en waandenkbeelden wisselen elkaar af. Daarnaast observeert ze talloze medepatiënten met hun fobieën en stoornissen, en medewerkers. Het gaat van de hak op de tak: als de radio verhaalt over de ontvoering van Aldo Moro vlecht de ik-figuur er telkens opmerkingen over de maaltijd doorheen. "(...) overal lagen de lijken, en niemand wilde melk in zijn koffie." Het maakt de verhaallijn erg rommelig.
"De deur van het grote gebouw was breed en zwaar. En de drempel was uitgesleten, de diepe uitholling in het hout was het gevolg van alle vermoeide voeten die jaar in jaar uit naar binnen waren gesloft, en daarna naar buiten, en dan weer naar binnen." Met dit fraaie begin laat Fossum zien dat ze goed kan schrijven. Toch was dit voor mij geen reden om het boek uit te lezen. Als ik na 50 bladzijden niet geboeid raak door een boek, dan stop ik als regel met het lezen ervan. Dat heb ik bij dit boek gedaan.