Te toevallig

Het boek begint met een proloog waarin iemand levend begraven wordt. Dat is letterlijk adembenemend. We over de echtscheiding van Nienke, haar zoontje Levi en haar dementerende schoonmoeder Caroline. Er komt een tweede verhaallijn op gang waarin de Italiaanse journalist Lorenzo onderzoek doet naar de schimmige achtergronden van een extreemrechtse politicus.
Als Nienke met Caroline naar Italië op vakantie gaat en kort na elkaar zowel Caroline als Levi verdwijnen, wordt het boek steeds spannender. Uiteraard komen beide verhaallijnen uiteindelijk bij elkaar. De manier waarop vind ik ongeloofwaardig want veel te toevallig. De situatie uit de proloog wordt nog uit de doeken gedaan en er volgt een ontknoping.
De schrijfstijl van Vermeer bevatl me wel. De manier waarop Nienke met haar moeder omgaat, vind ik mooi verwoord; Nienkes emoties zijn ook goed invoelbaar.
Het boek eindigt met een epiloog waarin een voorschot genomen wordt op een vervolg, waarin een van de personen die in "Souvenir' een bijrol speelt een duister verleden blijkt te hebben. Goedkope reclame!