Scheef brilletje en pantoffels

Zo wordt u gelukkig eindigt met de volgende woorden van
Kees van Kooten:

Laten wij ons liever spiegelen aan het vrolijke denken van
Collins en een voorbeeld nemen aan de manier waarop hij met
simpele, poëtische ingrepen fantasie van de werkelijkheid maakt en
leven van de dood.
Zo werd ik gelukkig.

De conclusie klopt. Als een zwerende vinger zelfs, want zeg nu zelf
van

In keeping with universal saloon practice
the clock here is set fiteen minutes ahead
of all the clocks in the outside world.

This makes us a rather advanced group,
doing our drinking in the unknown future,
immune from the cares of the present,
safely harbored a quarter of a hour
beyond the woes of the contemporary scene.

...

zo vertaald door van Kooten :

Ingevolge de universele kroegwetten
loopt de grote wijzer hier een kwartier voor
op alle klokken in de buitenwereld.

Wij vormen derhalve een krachtige kopgroep,
drinkend in de onbekende toekomst,
ongevoelig voor de zorgen van het heden,
veilig gestrand met vijftien minuten voorsprong
op de rampspoed van de dag

...

word je toch vrolijk? Ik heb direct mijn klokken een kwartier voor
gezet! Het begin van het gedicht Bar Time is typerend voor
Collins: hij neemt een dagelijkse situatie of doodnormale
gebeurtenis en gaat er dan mee aan de haal. Zijn gedichten
produceren regelmatig een glimlach die een enkele keer
melancholisch wordt, maar ze bewerkstelligen altijd een lichter
gemoed bij de lezer. Je wordt er inderdaad een beetje gelukkiger
van.

Elk gedicht van Collins is niet alleen vertaald door van Kooten,
maar ook voorzien van 'commentaar'. Soms geeft van Kooten wat
achtergrondinformatie, soms vertelt hij wat over de vertaling en
welke keuze hij gemaakt heeft en waarom, en soms legt hij uit
waarom hij het zo'n fraai gedicht vindt. Het zijn niet alleen de
gedichten van Billy Collins die mij een beetje gelukkiger hebben
gemaakt, maar ook Kees van Kooten heeft daar een forse bijdrage aan
geleverd door die begeleidende verhaaltjes.

In een van die begeleidende stukjes haalt van Kooten de pas geleden
overleden Leo Vroman aan (Voor wie dit leest) aan en dan
Collins die in het voorwoord van de verzamelbundel Poetry 180:
A Turning Back to Poetry schrijft:

Toen ik nog een jonge dichter was, wist ik nog niet dat al het
vele waar ik over wilde dichten, reeds sinds lang en stukken beter
onder woorden was gebracht door andere dichters. Daarna ontdekte ik
dat ik eigenlijk niets te zeggen had en hierdoor ging mijn poëzie
er enorm op vooruit.

Hoe waar deze bewering is, weet ik niet, maar het gevoel dat ik
kreeg bij het lezen van deze gedichten is het beste samen te vatten
door "ik mag door een scheef brilletje meekijken naar de wereld,
met aan mijn voeten behaaglijk warme pantoffels en naast mij een
warme chocolademelk mét slagroom."