Een debuut dat zeker smaakt naar meer!

Ik kan je redden is de debuutthriller van Sofie Delporte en dit debuut smaakt zeker naar meer!

Delporte neemt de lezer in een rustige, soepele schrijfstijl mee in het verhaal van Oliva. Olivia werkt sinds kort bij de Cel Vermiste Personen van de politie. Zij is zeer gedreven en wil zich bewijzen; ze zit immers nog in haar proeftijd.
Maar haar gedrevenheid heeft een ongezonde basis.

“Als je echt bent gevallen, onverwacht, zonder de minste tijd om je handen te zetten, weet je beter. Als iets vreselijks je overkomt, maakt dat je niet sterker. Het breekt je. Je kunt alles samenbinden met tape en verbergen onder een glimlach, maar je wordt nooit meer heel. De barsten blijven.”
(Quote)

Delporte beheerst de kunst om de gemoedstoestand van Oliva weer te geven: haar worsteling, haar bewijsdrang, het zich afsluiten voor alles en iedereen, haar paniekaanvallen. Het komt binnen bij de lezer: het is realistisch, geloofwaardig. Je zou haar het liefst toe willen spreken en zeggen dat het tijd kost en dat zij die tijd ook moet nemen. Oliva hoopt dat de structuur en de zekerheid die haar werk haar biedt, haar zal helpen, maar haar eigen referentiekader zit haar danig in de weg en maakt het soms moeilijk om objectief te blijven.

Terug naar het verhaal. Er is een onbekend stoffelijk overschot opgegraven en Oliva is degene die deze taak krijgt toebedeeld; zij moet ter plaatse gaan om het lichaam – hopelijk – te kunnen identificeren. Er zijn weinig aanknopingspunten, maar Oliva is er sterk op gebrand de identiteit van het stoffelijk overschot te achterhalen.
Even later wordt er wederom een stoffelijk overschot aangetroffen, in dezelfde omgeving. Afdeling Moordzaken neemt beide zaken over van de Cel Vermiste Personen, maar Oliva laat beide zaken niet los. Dit stuit op de nodige weerstand, daar het haar zaken niet meer zijn.

Delporte neemt de lezer mee in het onderzoek, maar vertelt ook zaken die zich in het verleden hebben afgespeeld. De meeste hoofdstukken, zich afspelend in het verleden, beginnen met een citaat van Arthur Rimbaud. Mooi gekozen en altijd betrekking hebbend op de vervolgens vertelde gebeurtenissen.

Goed uitgewerkte personages; niet enkel Olivia, maar ook de “vermiste vrouw” wordt goed door Delporte neergezet.

“Soms wou ik dat ik een kat was, die doen altijd wat ze zelf willen.”
(Quote)

Hier spreekt zo veel leed uit, zo veel eenzaamheid ook.

Delporte weet de lezer vanaf het begin van het verhaal in het verhaal te trekken en vervolgens ook te houden. Het is geen nagelbijtend spannend verhaal, maar meer een intrigerend verhaal met een juist opgebouwde spanning toewerkend naar het plot.