Lezersrecensie
Must read!
Ik leerde Luc Maddelein kennen via zijn tweede roman Hou me vast. Een beklijvend verhaal over een man met Lewy-Bodydementie. Luc Maddelein schreef eerder non-fictieboeken. De grote dodendans, het boek waar ik het in deze recensie over ga hebben, is zijn eerste roman. Na mijn recensie over Hou me vast, vroeg hij of ik zin had om ook zijn eerste roman te lezen, ik zei met plezier ja.
De opbrengst van de boeken van Luc Maddelein gaat naar zijn vereniging Mensen In Nood. Hiermee helpt de auteur mensen die het op de meest uiteenlopende manieren moeilijk hebben. En dit in zowel zijn eigen gemeente, als in Togo, waar hij met zijn vrouw een aantal projecten heeft lopen.
De eerlijkheid gebied me om te zeggen dat ik zelf niet snel naar een boek zal grijpen dat over de oorlog vertelt. Niet omdat het me niet interesseert, wel omdat het vaak of heel geschiedkundig verteld wordt, of (cliché) 2 geliefden in de hoofdrol heeft die van elkaar gescheiden worden door de oorlog. Het was dus met een klein hartje dat ik aan De grote dodendans begon.
Qua uiterlijk springt het boek alvast in het oog! De cover, ontworpen door Freddy Brigé, toont een handgeschreven dagboek, opengeslagen op tafel. Daarnaast een vulpen en een potje inkt. Een kaars verlicht het geheel. Dit geeft het boek een ogenschijnlijk gezellige en uitnodigende uitstraling. De grote dodendans heeft een harde kaft, het formaat is vrij groot, bijna een studieboek. Een hele klus om dit overal mee naartoe te nemen door het gewicht. Ik liet me er alleszins niet door tegenhouden!
Bij het openslaan van het boek ontdekte ik een mooie verzameling van handgeschreven dagboekfragmenten en prachtige tekeningen en illustraties van Caro die het verhaal tot leven brengen. Alleen al voor de vormgeving zou je dit boek in huis moeten halen! Het rode leeslint is een leuk extraatje.
Het lettertype is groot, de dagboekfragmenten worden weergegeven in een kleiner lettertype en weergegeven op wat lijntjespapier uit een schrift lijkt. De geïllustreerde bloed- en moddervlekken maken het geheel nog realistischer. Brieven worden cursief gedrukt op briefpapier. Verslagen in het lettertype dat we kennen van de vroeger typmachines. Deze verschillende weergaven, ondersteunt door de tekeningen, maken van dit boek een mooi geheel van vertellingen, verhalen, beelden… De grote dodendans spreekt, zonder dat je ook maar 1 letter gelezen hebt.
Maar in mijn enthousiasme zou ik nog vergeten om te vertellen over de inhoud van dit prachtig ontworpen boek, dus bij deze…
De grote dodendans vertelt het verhaal van 2 broers die als soldaat dienden tijdens de Eerste Wereldoorlog, Karel en Omer Reyntjens. Het boek is gebaseerd op het echte dagboek van soldaat Omer Rogiers, de man wiens verhaal de inspiratie vormde voor deze roman. Dit verhaal wordt verteld door Lisa Bonamie, ze is journaliste en ontdekt door een foto van haar oma, dat haar familie diende in de Eerste Wereldoorlog. Ze gaat op onderzoek uit naar dit verhaal en ontdekt zo de dagboeken van de broers. Samen met een vriend, Tom, ontcijfert ze de dagboeken en gaat op zoek naar wie de mannen op de foto zijn.
Lisa vertelt haar verhaal vanuit het ik-perspectief. Ik ga niet te veel over de inhoud vertellen om de beleving van het verhaal niet weg te nemen. Maar er komen verschillende thema’s aan bod over de Eerste Wereldoorlog. Ook thema’s die in andere oorlogsboeken veel minder ruimte krijgen, durft de auteur aan te snijden. Maak ik je nu nieuwsgierig? Dan is mijn doel bereikt, lees het boek!
Je leert de soldaten en de familieleden kennen aan de hand van foto’s en tekeningen. Alsof je aan het bladeren bent in een fotoalbum. Dit geeft het geheel een heel realistisch kantje. Luc Maddelein hanteert een zeer vlotte, humoristische, beeldende schrijfstijl. Hij schrijft recht voor de raap, neemt geen blad voor de mond. Het verhaal is heel toegankelijk.
De grote dodendans is een boek met een grote aantrekkingskracht. Zoals dat dagboek uit je kindertijd met een slotje op waar iemand anders absoluut niet in mocht lezen omdat het privé is. Hier zit echter geen slotje op en je bent deelgenoot van de diepste gedachten en gevoelens van de broeders Reyntjens. Dagboeken die zich afspelen gedurende de volledige oorlogsperiode van 1914 tot het einde in 1918.
Elk dagboekfragment begin met de datum waarop het stuk is neergepend, gevolgd door de naam van de broer die aan het woord is. Beide broers zijn verschillend in overtuiging en de manier waarop ze de oorlog beleven. Ook hun rol aan het front is verschillend, waardoor beide dagboeken toch een andere stijl hebben. De broers kijken elk op een andere manier naar de oorlog.
“Soms vraag ik me af of het niet beter zou zijn om alles in zwart-wit te zien: de gruwelen, het bloed…Misschien dat het dan allemaal toch wat draaglijker zou worden.”
Je voelt de moedeloosheid die je overvalt wanneer de oorlog blijft duren. Je beleeft samen met de soldaten de angst, het verdriet bij elk verlies, de pijn, het gemis, de neerslachtigheid en lusteloosheid. Je voelt de vliegen kruipen, de muggen prikken, de modder en het bloed op je huid. Dit alles druipt van de bladen, stroomt mee met het vuile water in de loopgraven en besmet jou als lezer. Je zit 4 jaar mee in de loopgraven en hoopt dat het snel stopt.
“Werken. Marcheren. Kruipen. Zuchten. Lijden. Smachten naar nieuws en er geen ontvangen. Schrijven met de zekerheid dat het nutteloos is en niet zal toekomen. Zoeken naar de liefde die ginder bleef met haar. En in de verste verte is er nog geen einde te bespeuren aan onze miserie.”
Het einde van De grote dodendans is verrassend en hartverwarmend. Ik sloeg het boek dicht en moest daarna even bekomen. Dit verhaal pel je niet snel van je af. Het kleeft aan je, als de modder, de tranen en het bloed aan de soldaten. Weerzinwekkend, vuil, pijnlijk, maar tegelijkertijd ook mooi, eensgezind en liefdevol. In een tijd waarin de oorlogsdreiging reëel is, is dit misschien een boek dat iedereen moet lezen. Om ons geheugen nog eens op te frissen. “Nooit meer oorlog!”. De menselijkheid terug vooropplaatsen, lief zijn voor elkaar en verdraagzaamheid hoog in het vaandel dragen.
“Imagine all the people, living life in peace…” Deze boodschap krijgt van mij 5 vredevolle sterren.
Ellen Boutsen
Boekencast
Genre: Roman
Uitgever: Vermeylenfonds
ISBN: 9789082203929
Uitvoering: hardcover
Aantal pagina’s: 335
Uitgave: 2019
Met dank aan Luc Maddelein voor dit recensie-exemplaar in ruil voor een eerlijke recensie.
De opbrengst van de boeken van Luc Maddelein gaat naar zijn vereniging Mensen In Nood. Hiermee helpt de auteur mensen die het op de meest uiteenlopende manieren moeilijk hebben. En dit in zowel zijn eigen gemeente, als in Togo, waar hij met zijn vrouw een aantal projecten heeft lopen.
De eerlijkheid gebied me om te zeggen dat ik zelf niet snel naar een boek zal grijpen dat over de oorlog vertelt. Niet omdat het me niet interesseert, wel omdat het vaak of heel geschiedkundig verteld wordt, of (cliché) 2 geliefden in de hoofdrol heeft die van elkaar gescheiden worden door de oorlog. Het was dus met een klein hartje dat ik aan De grote dodendans begon.
Qua uiterlijk springt het boek alvast in het oog! De cover, ontworpen door Freddy Brigé, toont een handgeschreven dagboek, opengeslagen op tafel. Daarnaast een vulpen en een potje inkt. Een kaars verlicht het geheel. Dit geeft het boek een ogenschijnlijk gezellige en uitnodigende uitstraling. De grote dodendans heeft een harde kaft, het formaat is vrij groot, bijna een studieboek. Een hele klus om dit overal mee naartoe te nemen door het gewicht. Ik liet me er alleszins niet door tegenhouden!
Bij het openslaan van het boek ontdekte ik een mooie verzameling van handgeschreven dagboekfragmenten en prachtige tekeningen en illustraties van Caro die het verhaal tot leven brengen. Alleen al voor de vormgeving zou je dit boek in huis moeten halen! Het rode leeslint is een leuk extraatje.
Het lettertype is groot, de dagboekfragmenten worden weergegeven in een kleiner lettertype en weergegeven op wat lijntjespapier uit een schrift lijkt. De geïllustreerde bloed- en moddervlekken maken het geheel nog realistischer. Brieven worden cursief gedrukt op briefpapier. Verslagen in het lettertype dat we kennen van de vroeger typmachines. Deze verschillende weergaven, ondersteunt door de tekeningen, maken van dit boek een mooi geheel van vertellingen, verhalen, beelden… De grote dodendans spreekt, zonder dat je ook maar 1 letter gelezen hebt.
Maar in mijn enthousiasme zou ik nog vergeten om te vertellen over de inhoud van dit prachtig ontworpen boek, dus bij deze…
De grote dodendans vertelt het verhaal van 2 broers die als soldaat dienden tijdens de Eerste Wereldoorlog, Karel en Omer Reyntjens. Het boek is gebaseerd op het echte dagboek van soldaat Omer Rogiers, de man wiens verhaal de inspiratie vormde voor deze roman. Dit verhaal wordt verteld door Lisa Bonamie, ze is journaliste en ontdekt door een foto van haar oma, dat haar familie diende in de Eerste Wereldoorlog. Ze gaat op onderzoek uit naar dit verhaal en ontdekt zo de dagboeken van de broers. Samen met een vriend, Tom, ontcijfert ze de dagboeken en gaat op zoek naar wie de mannen op de foto zijn.
Lisa vertelt haar verhaal vanuit het ik-perspectief. Ik ga niet te veel over de inhoud vertellen om de beleving van het verhaal niet weg te nemen. Maar er komen verschillende thema’s aan bod over de Eerste Wereldoorlog. Ook thema’s die in andere oorlogsboeken veel minder ruimte krijgen, durft de auteur aan te snijden. Maak ik je nu nieuwsgierig? Dan is mijn doel bereikt, lees het boek!
Je leert de soldaten en de familieleden kennen aan de hand van foto’s en tekeningen. Alsof je aan het bladeren bent in een fotoalbum. Dit geeft het geheel een heel realistisch kantje. Luc Maddelein hanteert een zeer vlotte, humoristische, beeldende schrijfstijl. Hij schrijft recht voor de raap, neemt geen blad voor de mond. Het verhaal is heel toegankelijk.
De grote dodendans is een boek met een grote aantrekkingskracht. Zoals dat dagboek uit je kindertijd met een slotje op waar iemand anders absoluut niet in mocht lezen omdat het privé is. Hier zit echter geen slotje op en je bent deelgenoot van de diepste gedachten en gevoelens van de broeders Reyntjens. Dagboeken die zich afspelen gedurende de volledige oorlogsperiode van 1914 tot het einde in 1918.
Elk dagboekfragment begin met de datum waarop het stuk is neergepend, gevolgd door de naam van de broer die aan het woord is. Beide broers zijn verschillend in overtuiging en de manier waarop ze de oorlog beleven. Ook hun rol aan het front is verschillend, waardoor beide dagboeken toch een andere stijl hebben. De broers kijken elk op een andere manier naar de oorlog.
“Soms vraag ik me af of het niet beter zou zijn om alles in zwart-wit te zien: de gruwelen, het bloed…Misschien dat het dan allemaal toch wat draaglijker zou worden.”
Je voelt de moedeloosheid die je overvalt wanneer de oorlog blijft duren. Je beleeft samen met de soldaten de angst, het verdriet bij elk verlies, de pijn, het gemis, de neerslachtigheid en lusteloosheid. Je voelt de vliegen kruipen, de muggen prikken, de modder en het bloed op je huid. Dit alles druipt van de bladen, stroomt mee met het vuile water in de loopgraven en besmet jou als lezer. Je zit 4 jaar mee in de loopgraven en hoopt dat het snel stopt.
“Werken. Marcheren. Kruipen. Zuchten. Lijden. Smachten naar nieuws en er geen ontvangen. Schrijven met de zekerheid dat het nutteloos is en niet zal toekomen. Zoeken naar de liefde die ginder bleef met haar. En in de verste verte is er nog geen einde te bespeuren aan onze miserie.”
Het einde van De grote dodendans is verrassend en hartverwarmend. Ik sloeg het boek dicht en moest daarna even bekomen. Dit verhaal pel je niet snel van je af. Het kleeft aan je, als de modder, de tranen en het bloed aan de soldaten. Weerzinwekkend, vuil, pijnlijk, maar tegelijkertijd ook mooi, eensgezind en liefdevol. In een tijd waarin de oorlogsdreiging reëel is, is dit misschien een boek dat iedereen moet lezen. Om ons geheugen nog eens op te frissen. “Nooit meer oorlog!”. De menselijkheid terug vooropplaatsen, lief zijn voor elkaar en verdraagzaamheid hoog in het vaandel dragen.
“Imagine all the people, living life in peace…” Deze boodschap krijgt van mij 5 vredevolle sterren.
Ellen Boutsen
Boekencast
Genre: Roman
Uitgever: Vermeylenfonds
ISBN: 9789082203929
Uitvoering: hardcover
Aantal pagina’s: 335
Uitgave: 2019
Met dank aan Luc Maddelein voor dit recensie-exemplaar in ruil voor een eerlijke recensie.
1
Reageer op deze recensie
