Lezersrecensie
Leef je? Of leef je alsof je dood bent?
“Vechten is veilig, liefde is lastig.” Onder dit motto schrijft Michiel Richards verhalen en romans waarin hoofdpersonages niet zozeer de strijd aangaan met de boze buitenwereld, maar vooral proberen te ontdekken wat ze aan zichzelf kunnen veranderen en verbeteren. Hij maakt hierbij gebruik van verschillende genres, waarin hij fantastische elementen verwerkt om een andere blik te werpen op de werkelijkheid.
Michiel Richards schreef onder andere De man zonder vaardigheden (2021), De geschiedenis van mijn lichamen (2023), Charlatans – Het huilverbod (2023) en Afvalligen – Het nieuwe land (2023). De man die dacht dat hij dood was is mijn eerste kennismaking met deze auteur.
De cover van De man die dacht dat hij dood was wekte mijn interesse. Een man hurkt ’s nachts, beschenen door het maanlicht, bij een grafsteen op het kerkhof. Het grafschrift: “IK”. Op deze vrij donkere achtergrond, steekt de titel in witte letters fel af. Waarom staat er “IK” op de grafsteen? Dit beeld triggerde me om het boek te lezen.
Waarover gaat De man die dacht dat hij dood was?
“Gisteren leefde ik nog. Misschien een paar minuten geleden nog, daar ben ik niet zeker van. Het sterven ging ongemerkt, wellicht dat dood zijn daarom zo normaal voelt. Ik heb nog steeds twee voeten, twee benen, twee armen, twee handen, een torso en een hoofd. Ik kan lopen, zitten, staan, kniebuigingen maken. Toch weet ik zeker dat ik niet meer besta… Ik wil naar het volgende bewustzijnsniveau. Hoe kom ik daar?”
Zo begint hoofdstuk 1. Op zijn zoektocht naar het volgende bewustzijnsniveau dwaalt de man die dacht dat hij dood was door de stad, op zoek naar mensen die zijn hulp kunnen gebruiken. Misschien kan hij op die manier het aardse leven loslaten? Wat dit dwalen hem en de mensen die hij ontmoet brengt, lees je in De man die dacht dat hij dood was.
Het boek is opgedeeld in 2 delen (deel 1 heet ‘De vader’, deel 2 heet ‘De dochter’). Deze delen zijn onderverdeeld in, in totaal, 166 hele korte hoofdstukken. Dit zorgt ervoor dat je door het boek heen vliegt. Elk hoofdstuk wordt verteld vanuit een ander perspectief. Het personage vertelt telkens zelf zijn of haar verhaal, de titel zegt je over welk personage het gaat. Zo zijn er de man die dacht dat hij dood was, de jongen met kolder in de kop, de man met de korte nek, de vrouw met de kartonnen dozen en de koerier. Zoals je merkt, krijgt geen enkel personage een naam. Enkel een omschrijving van een job, een karaktereigenschap, een uiterlijk kenmerk… Enerzijds voel je je heel erg verbonden met deze personages en bouw je een band met hen op, anderzijds bouwt de auteur op deze manier ook een muur rond hen. Je kan net niet dicht genoeg bij hen komen. Iets dat past bij hoe deze mensen in het leven staan, knap bedacht door de auteur.
Elk personage vertelt z’n verhaal op zijn of haar eigen manier, maar allemaal mijmerend over heden, verleden en toekomst.
“Erf de ogen van je kind. Kijk erdoor.” Deze quote van Spinvis siert de eerste pagina na de inhoudsopgave. Aan het begin van het boek begreep ik niet goed waarom net deze quote. Als het verhaal uit is ontdek je dat deze quote treffend gekozen is.
De schrijfstijl is beeldend, bijna poëtisch, soms absurd, vaak treffend. De auteur filosofeert via zijn personages over thema’s als verlies en rouw, innerlijke demonen, PTSS, de kracht van muziek, angsten, twijfels over de weg die je hebt afgelegd en nog moet afleggen. Michiel Richards vertelt fascinerende verhalen op een eerlijke, brutale, soms schurende manier. De zinnen kort, als een staccato. Er worden geen woorden verspild. Enkel de meest noodzakelijke woorden krijgen een plek, de rest wordt als ballast overboord gegooid. Zo is inleven in de personages gemakkelijker, je kunt net als hen niet te veel denken of voelen. Geen tijd daarvoor! We moeten verder! Tak, tak…blijven gaan!
Door te denken dat hij anders is, de enige die weet dat hij dood is tussen andere dode mensen die hij moet helpen, verandert de mindset van de man die dacht dat hij dood was. Hij laat het aardse los, de rugzak die een levende met zich meedraagt. Het pleasen, het rekening houden met anderen en met wat de (kapitalistische) maatschappij je oplegt. Los van de gewoontedieren die we zijn, van het muurvast zitten in je gewoontes. Waardoor echte verbinding met jezelf en anderen ontstaat. Vrij. Los van de rituelen die je gevangen houden. Het is prachtig om te lezen hoe deze man levens van anderen aanraakt, hen doet nadenken over hun leven en de ogen opent voor wat anders kan. Om niet meer dood te zijn, terwijl je leeft. Om echt te leven. De hulp van de man die dacht dat hij dood was, kent een wisselend succes, dat zorgt ervoor dat de personages kunnen evolueren op hun eigen tempo.
De man die dacht dat hij dood was vertelt over de hardheid en verzuring van mensen die teleurgesteld zijn in het leven, de buitenbeentjes met niet ingeloste verwachtingen, doelloos. De onderdrukten die gebukt gaan onder hun last en maar door gaan. Niet denken, niet voelen. Niet hier en nu, niet bezig met wat er rond hen beweegt. Het gaat over elkaar leren aanvaarden en mild leren zijn voor anderen en vooral ook voor jezelf.
De man die dacht dat hij dood was is een rauw en eerlijk verhaal met het hart op de tong. Over hoe misverstanden levens drastisch kunnen veranderen, je zelfbeeld kunnen bezoedelen en je weg een andere richting kunnen geven. Leef je? Of leef je alsof je dood bent? Iets dat je na het confronterende einde blijft bezighouden. Daarom verdient dit prachtige verhaal 4,5 sterren.
Ellen Boutsen
Boekencast
Genre: Roman
Uitgever: Godijn Publishing
ISBN: 9789464642476
Uitvoering: e-book
Uitgave: november 2024
Met dank aan Godijn Publishing voor dit recensie-exemplaar in ruil voor een eerlijke recensie.
Michiel Richards schreef onder andere De man zonder vaardigheden (2021), De geschiedenis van mijn lichamen (2023), Charlatans – Het huilverbod (2023) en Afvalligen – Het nieuwe land (2023). De man die dacht dat hij dood was is mijn eerste kennismaking met deze auteur.
De cover van De man die dacht dat hij dood was wekte mijn interesse. Een man hurkt ’s nachts, beschenen door het maanlicht, bij een grafsteen op het kerkhof. Het grafschrift: “IK”. Op deze vrij donkere achtergrond, steekt de titel in witte letters fel af. Waarom staat er “IK” op de grafsteen? Dit beeld triggerde me om het boek te lezen.
Waarover gaat De man die dacht dat hij dood was?
“Gisteren leefde ik nog. Misschien een paar minuten geleden nog, daar ben ik niet zeker van. Het sterven ging ongemerkt, wellicht dat dood zijn daarom zo normaal voelt. Ik heb nog steeds twee voeten, twee benen, twee armen, twee handen, een torso en een hoofd. Ik kan lopen, zitten, staan, kniebuigingen maken. Toch weet ik zeker dat ik niet meer besta… Ik wil naar het volgende bewustzijnsniveau. Hoe kom ik daar?”
Zo begint hoofdstuk 1. Op zijn zoektocht naar het volgende bewustzijnsniveau dwaalt de man die dacht dat hij dood was door de stad, op zoek naar mensen die zijn hulp kunnen gebruiken. Misschien kan hij op die manier het aardse leven loslaten? Wat dit dwalen hem en de mensen die hij ontmoet brengt, lees je in De man die dacht dat hij dood was.
Het boek is opgedeeld in 2 delen (deel 1 heet ‘De vader’, deel 2 heet ‘De dochter’). Deze delen zijn onderverdeeld in, in totaal, 166 hele korte hoofdstukken. Dit zorgt ervoor dat je door het boek heen vliegt. Elk hoofdstuk wordt verteld vanuit een ander perspectief. Het personage vertelt telkens zelf zijn of haar verhaal, de titel zegt je over welk personage het gaat. Zo zijn er de man die dacht dat hij dood was, de jongen met kolder in de kop, de man met de korte nek, de vrouw met de kartonnen dozen en de koerier. Zoals je merkt, krijgt geen enkel personage een naam. Enkel een omschrijving van een job, een karaktereigenschap, een uiterlijk kenmerk… Enerzijds voel je je heel erg verbonden met deze personages en bouw je een band met hen op, anderzijds bouwt de auteur op deze manier ook een muur rond hen. Je kan net niet dicht genoeg bij hen komen. Iets dat past bij hoe deze mensen in het leven staan, knap bedacht door de auteur.
Elk personage vertelt z’n verhaal op zijn of haar eigen manier, maar allemaal mijmerend over heden, verleden en toekomst.
“Erf de ogen van je kind. Kijk erdoor.” Deze quote van Spinvis siert de eerste pagina na de inhoudsopgave. Aan het begin van het boek begreep ik niet goed waarom net deze quote. Als het verhaal uit is ontdek je dat deze quote treffend gekozen is.
De schrijfstijl is beeldend, bijna poëtisch, soms absurd, vaak treffend. De auteur filosofeert via zijn personages over thema’s als verlies en rouw, innerlijke demonen, PTSS, de kracht van muziek, angsten, twijfels over de weg die je hebt afgelegd en nog moet afleggen. Michiel Richards vertelt fascinerende verhalen op een eerlijke, brutale, soms schurende manier. De zinnen kort, als een staccato. Er worden geen woorden verspild. Enkel de meest noodzakelijke woorden krijgen een plek, de rest wordt als ballast overboord gegooid. Zo is inleven in de personages gemakkelijker, je kunt net als hen niet te veel denken of voelen. Geen tijd daarvoor! We moeten verder! Tak, tak…blijven gaan!
Door te denken dat hij anders is, de enige die weet dat hij dood is tussen andere dode mensen die hij moet helpen, verandert de mindset van de man die dacht dat hij dood was. Hij laat het aardse los, de rugzak die een levende met zich meedraagt. Het pleasen, het rekening houden met anderen en met wat de (kapitalistische) maatschappij je oplegt. Los van de gewoontedieren die we zijn, van het muurvast zitten in je gewoontes. Waardoor echte verbinding met jezelf en anderen ontstaat. Vrij. Los van de rituelen die je gevangen houden. Het is prachtig om te lezen hoe deze man levens van anderen aanraakt, hen doet nadenken over hun leven en de ogen opent voor wat anders kan. Om niet meer dood te zijn, terwijl je leeft. Om echt te leven. De hulp van de man die dacht dat hij dood was, kent een wisselend succes, dat zorgt ervoor dat de personages kunnen evolueren op hun eigen tempo.
De man die dacht dat hij dood was vertelt over de hardheid en verzuring van mensen die teleurgesteld zijn in het leven, de buitenbeentjes met niet ingeloste verwachtingen, doelloos. De onderdrukten die gebukt gaan onder hun last en maar door gaan. Niet denken, niet voelen. Niet hier en nu, niet bezig met wat er rond hen beweegt. Het gaat over elkaar leren aanvaarden en mild leren zijn voor anderen en vooral ook voor jezelf.
De man die dacht dat hij dood was is een rauw en eerlijk verhaal met het hart op de tong. Over hoe misverstanden levens drastisch kunnen veranderen, je zelfbeeld kunnen bezoedelen en je weg een andere richting kunnen geven. Leef je? Of leef je alsof je dood bent? Iets dat je na het confronterende einde blijft bezighouden. Daarom verdient dit prachtige verhaal 4,5 sterren.
Ellen Boutsen
Boekencast
Genre: Roman
Uitgever: Godijn Publishing
ISBN: 9789464642476
Uitvoering: e-book
Uitgave: november 2024
Met dank aan Godijn Publishing voor dit recensie-exemplaar in ruil voor een eerlijke recensie.
1
Reageer op deze recensie
