Vreemde schrijfstijl en heel dun verhaaltje.

Citaat:
“Ze waren hier. Mijn moeder was hier. En mijn vader was hier. Ik heb ze daar verderop toch gezien, ja, daar verderop, daar, daar verderop. Daar verderop, ja. Of misschien heb ik mijn ouders hier waar ik nu sta het laatst gezien. Dat ze exact hier stonden waar ik nu sta. Het kan goed zijn dat het hier was. Ja, ik geloof bijna dat het hier was. Het was hier. Nu weet ik het zeker. Het was hier. Nergens anders. Niet daar, maar hier. Alleen hier. Niet daar, maar hier. Daar hier.” (blz. 60)
En zo gaat het het hele boekje door.
Ik kan het ook niet helpen, maar mij deed dit stukje denken aan Toon Hermans, met die stoel: “Hier zat mijn zuster. Ja, hier. Niet daar. Hier. Nee, niet daar. Hier zat ze.” Enzovoort, enzovoort.
Hilarisch. Maar Jon Fosse had waarschijnlijk niet de intentie om grappig te zijn. Nee, hij is bloedernstig.
Op de achterflap staat te lezen dat Jon Fosse een klein meesterwerk over de dood heeft geschreven.
“Het is, simpel gezegd, geweldige literatuur”, staat er.
Waarom men dit geweldige literatuur vindt, is mij een raadsel.
Fosse heeft de Nobelprijs Literatuur gewonnen.
De zoveelste winnaar die mij tegenvalt.