Absoluut een mooi verhaal!

Ik was aangenaam verrast toen ik de roman ‘Het boek van de vergeten artiesten’ van Vera Buck binnen kreeg als recensie-exemplaar. Karakter Uitgevers heeft een prachtige hardcover editie toegestuurd met een voor mij opvallende en aantrekkelijke omslag. Duidelijk zichtbare titel op een rood vlak. Daarboven de naam van de schrijfster plus enkele details goudkleurig en een wit silhouet van een gewichthefster op een donkere achtergrond. Omkaderd met een rand die vergankelijkheid weergeeft. Alles bij elkaar zorgt dat ervoor dat ik het boek direct wil oppakken om te gaan lezen.

Toch heb ik er zo’n twee weken over gedaan om het gehele boek te lezen. Dit had voor mij te maken met het dikke, zware formaat van het boek wat voor mij fysiek gezien onhandig en moeilijk las. En ook al weet ik het van te voren ik kom wel vaker met enorm dikke boeken thuis omdat ik ervan hou om voor langere tijd in een verhaal te kunnen kruipen.

Dit is absoluut een mooi verhaal. Wel is het aan de complexere kant door alle wisselingen in tijdslijnen. Die lopen niet naar elkaar toe maar gaan beide steeds verder in hun eigen tijdsperiode. Ook al is het bij de hoofdstukken door middel van de titels aangegeven was het voor mij toch verwarrend soms.

Ik vind het vooral heel gaaf dat fictie en non-fictie met elkaar verweven zijn in dit verhaal. Geschiedkundig stelt het een naar mijn idee sterk, origineel stuk aan de kaak. Een onderwerp uit de tijd van en ver voor de tweede wereldoorlog waar ik nog nooit in deze hoedanigheid over gelezen heb en wat toch zeker niet onbelangrijk is en wel degelijk eerder over geschreven had mogen worden.

“Al we het verleden vergeten, zijn we gedwongen om dat te herhalen. En dan is alles voor niets gebeurd.”

Ook vind ik de kracht van dit verhaal dat het draait om sterke karakters die ieder vechten voor hun eigen bestaansrecht en de eigenwijze waarop zij dit willen doen, willen doen wat zij liefhebben en op hun eigen manier naïviteit leren te overwinnen.

“De man had dolgelukkig geglimlacht en een zin gezegd die Mathis toen nog niet begrepen had. Iets over een boom die wortels en bladeren heeft. Maar dat het alleen de bladeren zijn die weg kunnen vliegen.”

De schrijfstijl is bijzonder te noemen omdat het bijdraagt aan het visuele voorstellingsvermogen, ik genoot van de beelden die zich automatisch tijdens het lezen voor mij geestesoog voltrokken. Ondanks zwaardere gebeurtenissen lichtvoetigheid behoudt en door fijn gekozen bewoording soepel blijft lezen. Invoelend werkt met betrekking tot de psychen van de personages, die toch wellicht verder van de lezer afstaan door de tijd en omgeving waarin zij leven.

“En wat het rassenschennisverhaal betrof – wel, dat hinkte in hun argumentatie als een hond met drie poten.”

‘Het boek van de vergeten artiesten’ is een verhaal wat ik zeker niet snel zal vergeten en wat ik aanraadt voor leesliefhebbers van oorlogsgeschiedenis met een fictieve twist erdoorheen geweven.

Lieve leesgroet, Elsa.