Verhaal om nooit te vergeten!

Dit boek wilde ik om meerdere redenen heel graag lezen. Eén van mijn beste vriendinnen is Libanees, ze woont in Nederland maar een deel van haar familie woont wel in Libanon, in Beiroet en in de directe omgeving van deze stad. De geschiedenis van dit gehele land intrigeert mij al lange tijd, zeker sinds mijn studietijd in de culturele erfgoed sector en het vlak daarvoor ontmoeten van mijn Libanese vriendin heeft deze interesse extra aangewakkerd. Dat ik het ‘Lied voor de vermisten’ kon lezen heb ik ook te danken aan uitgeverij Harper Collins die voor mij dit boek als recensie-exemplaar beschikbaar stelde.

Gezien de huidige heftige gebeurtenissen is het land en vooral de stad Beiroet wederom, overigens veel te kort naar mijn gevoel, in het nieuws geweest. Ik was toen al bezig in het boek en dit gaf alle geschiedenis die in het boek voorkomt nog een extra, droevige, dimensie. Het land heeft zo ontiegelijk veel meegemaakt en nog gebeurd er afschuwelijk veel narigheid. De verscheidenheid in mensen, hun geloof, cultuur en religie is groot. Wellicht te groot? Toch laat dit verhaal ook zien hoe enorm veerkrachtig de bevolking is en hoe ze dan ook elke keer hun leven opnieuw opbouwen en verder gaan.

“Het Beiroet van voor de oorlog, dat waren de klanken van de stad. Stad van liederen en melodieën!

De schrijfstijl van Pierre Jarawan leest voor mij in dit boek (zijn debuut roman heb ik liggen maar nog niet gelezen) aangenaam en comfortabel. Het geheel leest echter niet vlot merkte ik, maar dit komt zeker niet door de schrijfstijl maar echt door het inhoudelijke verhaal. Ik wil letterlijk alles in mij opnemen wat verteld wordt en wordt meegezogen in een verhaal wat ik ook nog eens in mijn eigen gedachte visueel vormgeef tijdens het lezen.

“Uit de duisternis kwamen herinneringen op die als vlinders naar het licht fladderden.”

Naast dat dit verhaal draait om de 30-jarige Amin, die zijn herinneringen probeert te verwerken en een plek te geven, merk ik dat de politieke gelaagdheid in het land en diens geschiedenis ook een grote, belangrijke rol speelt. Daarmee krijgt het verhaal nog meer kracht, spanning en intensiveert het datgene wat verteld wordt. Het is een verhaal om tijdens het lezen regelmatig bij stil te staan en te overdenken wat ik daadwerkelijk gelezen heb.

Ik heb ook gelezen in een interview met de schrijver dat hij de politieke fragmenten belangrijk vind om te vertellen en zichzelf met dit boek volwassener is vinden gaan schrijven in vergelijking met zijn debuut roman ‘De zoon van de verhalenverteller’. Dan ook nog op het gebied van korter iets vertellen in plaats van hele pagina’s gebruiken om iets duidelijk te maken. Als ik zijn eerdere boek ga lezen (ik heb het boek tenslotte in bezit) ben ik benieuwd of ik dat ook zo ervaar. Maar goed, wat ik hiermee nog meer wilde zeggen is dat de verschillende lagen in dit boek ervoor zorgen dat je als lezer je hoofd erbij moet houden. Op de één of andere manier ging dit ook gewoon vanzelf bij mij doordat ik het echt een prachtig boeiend en goed geschreven boek vind!

“Vertellen,’ zei hij, ‘kan niets van wat verloren is gegaan, terughalen. Maar het kan het verlorene toegankelijk maken.”

De personages zijn allemaal ook zo authentiek en fascinerend. Amin is voor mij het meest aansprekend om mezelf met hem te vergelijken op innerlijke persoonlijkheid. Alle andere karakters voelen intrigerend aan maar tegelijkertijd besef ik dat zij een heel ander soort leven leiden en geleid hebben. Vooral dus door de omstandigheden waarin zij opgroeien of opgegroeid zijn en later hoe zij in de huidige tijd leven. Het verhaal en de daarin voorkomende personages kunnen bij mij niet anders dan enorme empathie en medeleven oproepen.

Het is een boek wat mij nog lange tijd bij zal blijven en dat ik aan vele van mijn mede leesliefhebbers aan zal raden. Niet alleen vanwege het dynamische, boeiende verhaal van het hoofdpersonage Amin wat boeit van begin tot eind. Maar ook vanwege het inzicht wat enigszins te verkrijgen is over Libanon op een zeer toegankelijke en prettige manier.

Lieve leesgroet, Elsa.