Leest als een fantasy film!

De high fantasy roman ‘Schaduwkoningin’ van Garvin Pouw stond al lange tijd op mijn wensenlijst. Eigenlijk vanaf het moment van publicatie in het najaar van 2017. Toch zou het nog een hele tijd duren eer ik het boek aan kon schaffen en tegelijkertijd ook nog eens kon laten signeren door mister Pouw himself. Toen het eindelijk zover was dat ik het boek gesigneerd en wel in handen had kon ik niet wachten om het te gaan lezen! En ondanks mijn “verplichte” recensie en redigeerwerk ben ik dit boek gewoon gaan lezen zodra ik de ruimte zag, ook al dwong ik die ruimte wellicht enigszins af.

Even was ik bang dat ik teleurgesteld zou worden maar mijn ietwat hoge verwachtingen zijn meer dan overtroffen. Waarom ik zulke hoge verwachtingen had is mij enigszins onduidelijk, aangezien ik normaal gesproken zo open mogelijk een verhaal in wil stappen. Wellicht had het te maken met dat de omslag, inclusief de flaptekst, mij enorm aanspraken en dat ik gewoon simpel weg enorm veel zin had in een stevig fantasy verhaal dat mij imaginair mee zou voeren naar een compleet andere wereld. Vluchtgedrag door middel van het lezen van fantasierijke verhalen is mij zeker niet vreemd.

Nu rest mij nog de kunst om op een duidelijk manier te omschrijven waarom ik nog meer zo weg ben van dit verhaal, wat een uitdaging op zich vormt maar ik doe mijn best.

Alleen al omdat het boek zo beeldend beschreven is dat de ‘Schaduwkoningin’ leest als een fantasy film.

“Soms is licht slechts één enkel kaarsje in een donkere zaal, maar het zal je nog altijd verblinden als je te lang in het vlammetje staart. Voor licht maakt het niet uit of het een kaarsje is of een zon. Het zal altijd krachtiger zijn dan de leegte waar het zich inwerpt.”

Een compleet avontuur zonder afgeraffelde momenten. Het geheel zit vol spanning, avontuur, emoties, zelfontwikkeling van het hoofdpersonage Nîve, gedetailleerde natuur- en omgevingsbeschrijving waardoor je niet anders kan dan het voor je zien tijdens het lezen.

“Wanneer ze naast hun pad keken, zagen ze uit over bossen op platen met kleine velden van varens en nevelachtige spiegels.”

Alles op een langdurige manier beschreven, wat geen moment naar aanvoelt of verveelt, en op geen enkel moment voorspelbaar overkomt. Ik bleef geboeid lezen tot aan de laatste letter en kon aan het einde alleen maar concluderen dat ik heel erg benieuwd ben naar het vervolg.