Het is het net niet

We moeten dapper zijn begon heel goed, een verhaal over een meisje alleen gelaten midden in de bombardementen in de tweede wereldoorlog. Nieuwsgierig gemaakt naar wat er gebeurd kan zijn, waar is haar moeder en waar is haar vader? Dan komt Ellen op haar pad, een jonge vrouw van begin twintig. De twee krijgen na verloop van tijd een band. Tot zo ver een interessant en boeiend verhaal, daar de auteur zich richt op een waar gebeurd verhaal. ( De steden zijn voor een groot deel fictief.)

Nadat ik had kennisgemaakt met Pamela en Ellen was ik zoals eerder gezegd geboeid. Ellen probeert de moeder van Pamela te vinden, met wie Pamela graag wordt herenigd, en – ja, je kunt vast wel raden hoe dat afloopt.

Dan gaat de auteur over op het verleden van Ellen, en daar wordt het verhaal opeens een stuk minder. Het haalt het tempo uit het boek, het is te langdradig. Natuurlijk kan het verleden van Ellen je helpen een beeld van haar te vormen, maar de auteur gaat er te ver in met bijvoorbeeld het uitvoerig beschrijven van het eten, het klasse verschil. Info die op een korte manier beschreven had kunnen worden. Doordat het verhaal langdradig wordt, verlies je als lezer de concentratie en kost het moeite het boek verder uit te lezen.

Als lezer verwacht je tevens een boek over WWII te lezen, wel dan kom je toch wel wat bedrogen uit. WWII speelt zijdelings een rol. Grotendeels gaat het over het leven van Ellen, van jonge vrouw tot bejaarde. Kan op zich boeiend zijn, mits het kort en boeiend weet te houden.

Het is natuurlijk geen slecht boek, voor mensen die van een feelgood boek houden is dit boek daar zeker geschikt voor. Mensen die graag verhalen lezen over geschiedenis en in het bijzonder WWII die zullen enigszins teleurgesteld zijn.