De brieven van Willem Nijholt

Tussen juli 2004 en maart 2011 schreef Willem Nijholt op verzoek van Hella Haasse vele brieven aan haar. Naast wat er op dat moment in zijn leven plaatsvond vertelt hij eveneens zijn kampervaringen in Nederlands-Indië.

Hella Haasse beantwoordde deze niet maar had veelvuldig telefonisch contact met hem. De bijna vijftien jaar oudere Hella werd zijn steun en toeverlaat. Willem keek enorm tegen haar op, zijn eerste ontmoeting herinnert hij zich nog goed.

In dit boek blijkt hoe verlegen en onzeker hij over zichzelf was (en is?) Zijn ervaringen in het jappenkamp hebben een diepe wond in hem geslagen zodat dit een trauma genoemd kan worden.

Hij schrijft over zijn ervaringen en bewogen carrière en zijn liefdes. De theateranekdotes variëren van humoristisch tot schokkend. Hij noemt tal van collega’s in al of niet positieve descriptie. Hij schroomt niet om enkele van hen er genadig van langs te geven. Zoals Gerrie van der Klei en Huub Janssen (levenspartner geweest van Wim Sonneveld).

Willem voelt zich oud en opgebrand, slaapt niet of nauwelijks en krijgt ook nog eens te maken met keelkanker. Hij reist voor de behandelingen regelmatig tussen Frankrijk, waar hij met partner Ben (Swibben) woont, naar Nederland.

“Met bonzend hart” is geen vrolijke roman, meer een dagboek van iemand die het in zijn leven zwaar heeft (gehad) en waar je als lezer behoorlijk mee wordt geconfronteerd. Bovendien springt Willem nog al eens van de hak op de tak omdat hij tijdens het schrijfproces herinneringen krijgt aan Indië. Lastig is het dan om het draadje weer op te pakken.

Mooi verweven zijn de Indische woorden die hij tussen het Nederlands door gooit.
Voor zijn moeder, die hij maatje noemt, blijft hij groot respect houden en ze wordt in deze brieven regelmatig genoemd.

In het boek passeren tientallen titels van boeken die hij leest en welke hem boeien. Jammer dat achterin geen index is opgenomen zodat de lezer deze snel kan terugvinden.

Dit boek verdient om gelezen te worden alleen al vanwege het feit dat wij als Nederlanders nauwelijks tot niets weten van de ervaringen van de mensen in de jappenkampen.