Sublieme comeback

Wat een heerlijk actieve schrijfstijl. Je valt meteen in de actie, en gaandeweg maken we kennis met personages. Via Berend en Nicole komen we ook te weten wat de aanloop naar de situatie op het eiland is geweest. Pauw maakt er geen woorden aan vuil dat de verhalen van elkaar afwijken, maar laat conclusies geheel aan haar lezers. Het is zo bizar dat ik met alle aandacht verder lees.

Heel lang weten we ook helemaal niet wát er mis zal gaan. De spanning tussen de drie op het eiland - Marianne (‘het ding’) Berend (Beer) en Pup - is te snijden. De dreiging van potentieel gevaar spat er van af, het is alleen de vraag wat het zal zijn en van wie het vandaan zal komen.

Vogeleiland handelt dan wel over de verdwijning Marianne, maar zij is zelf niet aan het woord. Het verhaal wordt verteld door afwisselend Berend en Nicole en later ook Pup, opgegroeid als verwilderd natuurkind dat geen idee heeft hoe het in de wereld buiten het eiland aan toegaat.
Pauw slaagt erin om dit leven heel beeldend te beschrijven, de onderhuidse spanning ontneemt me af en toe de adem. Complimenten voor Pauws research en inlevingsvermogen zijn wel op hun plaats.

Ik kan me niet helemaal verplaatsen in het Marianne, erger nog, ik vind haar onsympathiek. Berend is ook een rare snuiter die verkeerde beslissingen neemt, waarbij je je afvraagt hoe zijn gedachtegang werkt. Het echte slachtoffer is voor mij Pup. Haar reflexen zijn verklaarbaar, hoewel haar daden mijn tenen doen krommen.

Je kunt je wel afvragen of het inderdaad mogelijk is om je in Nederland jarenlang te verbergen, op een onbewoond, verlaten eilandje, pal voor de kust van Flevoland? De geschiedenis heeft ons inmiddels geleerd dat het wel degelijk af en toe gebeurt.

In haar verhaallijn is één dingetje dat in het niets oplost. Want hoewel het hoofdstuk over haar contact met Bastiaan veelbelovend afsloot, geeft Pauw hier in het boek geen gevolg meer aan.

Er is wel een parallel tussen de zussen aan te wijzen: afzondering. Maar terwijl Marianne tegen haar zin gevangen gehouden wordt, woont Nicole, die erg last heeft van angststoornissen en doodmoe is door haar rol als pleaser van de familie, op vrijwillige basis in haar eentje in het afgelegen huis in Spanje.

Een bijzonder boek met een bijzonder thema, waarvan het jammer is dat het einde ineens wel heel snel gaat, het speelt zich in feite achter de schermen af.

Ik hoop dat Marion Pauw nu weer verder gaat met nog meer thrillers schrijven. Vogeleiland is een sublieme comeback dat om meer vraagt.
Niet elk boek dendert nog lang na als ik het uit heb. Dit wel. Dit blijft hangen.