In de ban van De Profeet

Als Hannelore drie jaar oud is maakt haar moeder kennis met Sipke Vrieswijk, broeder van de Gemeente Gods, die preekte in ’s-Gravendeel en later in Papendrecht. Ze raakt al snel in de ban van hem en zijn geloofsbeleving. Al snel gaat Hannelores vader Gert ook mee. Ze voelen zich thuis en welkom in deze gemeenschap. Broeder Vrieswijk vraagt veel van de leden. Ze moeten hun huis op een bepaalde manier inrichten, hun familie verstoten en vooral moeten ze veel geld afdragen en om in de gratie van Vrieswijk te blijven voldoen de leden aan zijn eisen.
Dan laat Vrieswijk zijn oog vallen op een voormalig klooster in Velddriel: een nieuw huis van God. De Stichting De Gemeente Gods wordt opgericht met 12 broeders en zusters in het bestuur en met Sipke Vrieswijk als bestuurslid met de macht de anderen te ontslaan en te benoemen. Hij zet de leden aan tot het betalen van grote bedragen. Alle diensten worden in hun nieuwe onderkomen gehouden, de leden moeten ook werken in het klooster. Na een visioen zegt hij hen dat hij door God gezonden is en dat hij De Profeet is. De Profeet eist steeds meer van zijn leden en richt zich vooral op de vrouwen. Ze krijgen als ze in zijn smaak vallen de erenaam Zuster. Hij neemt langzaam hun leven over, de leden worden langzaam gemanipuleerd en gehersenspoeld. Twijfel je aan de leer, voldoe je niet aan de eisen dan word je verbannen en moet je het klooster verlaten, de Profeet voert een soort schrikbewind. De Profeet misbruikt zijn macht en geeft de vrouwen en jonge meisjes de eer van intimiteit. Zijn nieuwe vrouw Aagje staat altijd aan zijn zijde.
Tegen de tijd date de buitenwereld dreigt in te grijpen, vlucht Vrieswijk met Aagje en Hannelore naar Israël en later naar Cyprus en Zweden. De Profeet gaat steeds verder in zijn gedrag, het gebruik van drank en drugs is heel normaal. Op haar zeventiende wordt Hannelore bevrijd. Ze gaat met haar zusje wonen bij haar oom en tante en moet haar leven opnieuw oppakken en de wereld ontdekken. Het lukt haar en nu ze 42 is, is ze gelukkig getrouwd en heeft vier kinderen. Ze heeft het gebeurde een plek gegeven en het Vrieswijk vergeven.

Op de cover zien we Hannelore als jong meisje. Ze heeft een glimlach om haar mond, maar haar ogen lachen niet mee, ze staan wat afwachtend en mat. Een mooie cover passend bij het boek.
Het verhaal wordt verteld op een serene wat afstandelijke manier. Het is een soort verslag van wat er gebeurde en je merkt dat de auteur veel research heeft gedaan. Het boek is geïllustreerd met foto’s die echt wat toevoegen, omdat ze het verhaal reëler en indringender maken. Ook het verslag van de rechtszaak is interessant en maakt het verhaal compleet.
Ik geef het boek vier sterren. Het is heel goed geschreven, de inhoud is indrukwekkend en indringend. En toch: ik mis de emotie. Het raakte me niet. Voor mij is het te afstandelijk en te zakelijk verteld.