cold case van de bovenste plank

De nieuwe roman van Esther Gerritsen, De terugkeer, is weer een 'echte Gerritsen'. Zonder te veroordelen legt ze menselijke relaties bloot en weet ze door te dringen tot de kern van de zaak.

In De terugkeer is er ook sprake van een echte zaak, een cold case zaak zelfs.
Jennie was vijf toen haar vader de hand aan zichzelf sloeg. Althans, dat is wat haar is verteld en zo is het twintig jaar geweest. Maar Jennie heeft altijd getwijfeld of haar vader aan een zelfgekozen dood is overleden. Twintig jaar lang heeft ze zich afgevraagd of het haar fantasie was of dat haar kleine beetje herinneringen ook maar een fractie van de waarheid in zich hadden. Haar vijf jaar oudere broer Max heeft nooit veel willen zeggen over hun vaders dood en nu hun moeder Johanna aan Alzheimer blijkt te lijden, dringt de tijd voor Jennie. Kan zij de waarheid nog boven tafel krijgen?

In een goed toegankelijk proza legt Gerritsen bloot wat twintig jaar verborgen bleef. Toch geeft ze de lezer nog genoeg te raden over. Wat dat betreft is dit dan ook geen misdaadroman of zelfs thriller te noemen. Opmerkelijk is ook de stem van de overleden vader Gerrit. Zijn observaties van zijn voormalige gezin en zijn korte gesprekken met God hierover geven zelfs een vleug humor aan het boek. Maar het wordt niet raar of ongemakkelijk, hij is een toeschouwer op gepaste afstand.

'Nee, zegt Gerrit. Graaf me dan in godsnaam op. Als jullie zo nodig alles willen laten herleven. Dit verhaal bevalt me niet.
God vraagt of hij het zeker weet.
Ik wil in ieder geval niet dit, zegt Gerrit. Alles is beter dan dit.
Kom op, zegt God, is jouw versie dan zoveel beter?
Waarom praat ik met jou? vraagt Gerrit.
God zwijgt.'

Voor iemand die nooit echt schrijver wilde worden (Volkskrant Magazine 24 oktober 2020) is Gerritsen inmiddels toch wel doorgedrongen tot de hoogste regionen van de Nederlandse literatuur. De terugkeer is hier een bewijs van.