Een pageturner met een Agatha Christie-misdaadpuzzel

Schrijversechtpaar Nicci Gerrard en Sean French schrijft al sinds 1997 onder de naam Nicci French literaire psychologische thrillers. Inmiddels verschijnt er ieder jaar in april wel een nieuwe titel van hun hand. Na eerst alleen los van elkaar staande verhalen te hebben gepubliceerd, kwamen ze in 2011 met de succesvolle achtdelige 'Frieda Klein'-serie. Daarna volgden weer een aantal los van elkaar staande boeken. In 2023 kwam Wie heeft Charlotte Salter gezien uit, het eerste deel in een serie rond politievrouw Maud O'Connor. Het tweede deel in deze serie, Stemmen in het duister, verscheen een jaar later en inmiddels zijn we met Tyler Green komt nooit meer vrij bij het derde deel aanbeland. De Nederlandse vertaling is van Jan de Nijs.

Tyler Green komt voorwaardelijk vrij nadat hij bijna dertig jaar heeft vastgezeten voor de moord op zijn vriend Leo tijdens een weekend weg met hun club studiegenoten. Nu hij vrij is wil hij graag zijn oude vriendenclub nog een keer bij elkaar zien. De reden waarom laat hij vooralsnog in het midden. Ze treffen elkaar in het huis van Beatrice die inmiddels getrouwd is met een minister en zelf advocaat is en lid van de prestigieuze Kings Counsel. Wat begint als een enigszins ongemakkelijke avond eindigt echter in een drama als er wederom een moord gepleegd wordt. Aan rechercheur Maud O'Connor de taak om de dader zo snel in staat van beschuldiging te stellen.

French heeft dit boek opgedeeld in twee delen. In het eerste deel volgen we de leden van Tylers vriendengroep. In de aanloop naar het etentje wat Beatrice heeft georganiseerd op verzoek van Tyler, maken we eerst kennis met alle oud-studiegenoten. Als ze eenmaal allemaal bij elkaar zijn en met elkaar in gesprek raken komen er allerlei herinneringen bij hen boven. Aan het weekend waarin Leo vermoord werd maar ook aan hun onderlinge relaties. En zoals we van het auteurs duo gewend zijn hebben ze er ook nu weer een kunstige misdaadpuzzel van gemaakt. Het verhaal doet bijna Agatha Christie-achtig aan, zeker door de opstelling van het diner. In deel twee, we zijn dan al bijna halverwege het boek, komt rechercheur Maud O'Connor op het toneel. Aan haar de schone taak om de puzzel te ontrafelen en op te lossen.

‘Alle ogen richtten zich op Maud en Carrie toen ze de woonkamer binnenkwamen. De agente had haar werk gedaan; iedereen zat apart en er stond een agent bij de deur en nog een andere bij de deuren die naar het terras leidden.’

Maud krijgt niet alleen te maken met potentiële daders die belangrijke informatie achterhouden maar tevens met haar vrouwonvriendelijke collega’s die haar ook nu weer proberen tegen te werken.

French gebruikt zoals we gewend zijn een schrijfstijl die gekenmerkt wordt door gedetailleerde beschrijvingen van de personages en het decor waarin het verhaal zich afspeelt. Het is daarin dan ook opvallend dat het personage van Maud O’Connor toch een beetje onderbelicht blijft. In het tweede deel van deze serie rondom deze politievrouw kregen we een wat uitgebreidere inzage in haar eigen leven. De verwachting was dan ook dat deze lijn in deel drie verder doorgezet zou worden. Maar veel verder dan wat opmerkingen over een prille liefde en de nog steeds voortdurende strijd met haar meerderen komt het nu niet. Dat is toch een beetje jammer. De gedreven blonde rechercheur zou inmiddels best wat meer podium mogen krijgen.

Maar het blijft bewonderenswaardig dat het schrijversechtpaar na al die jaren nog steeds weer een spannend en pakkend verhaal weet te publiceren. Tot op de laatste pagina’s komen er steeds nog weer nieuwe wendingen in het verhaal wat maakt dat je als lezer steeds weer op het verkeerde been wordt gezet. De korte hoofdstukken die vaak eindigen in een vraag of zelfs kleine cliffhanger dragen ertoe bij dat we wederom een echte Nicci French pageturner voorgeschoteld hebben gekregen.