De paden op, de lanen in... maar kom je er ook weer levend uit?

Toen corona over de hele wereld mensen aan hun huizen kluisterde, ontstond er tevens een hernieuwde belangstelling voor wandelen. Dat kun je immers alleen doen, het liefst in de natuur, ver weg van mogelijke besmettingshaarden. Een gezonde en prettige bezigheid met in het hoofd misschien het oude schoolliedje De paden op, de lanen in. Maar dat wandelen ook helemaal verkeerd kan uitpakken, bewijst Amity Gaige (1972) in haar vijfde roman, die je haast ook wel een thriller mag noemen. Caige is bekend van eerdere succesvolle boeken als Schroder, Alledaagse wanen en Overstag. Voor Harthout deed de auteur inspiratie op uit de waargebeurde vermissing van een vrouw tijdens het lopen van de Appalachian Trail in 2013. Inge Kok zorgde ervoor dat het verhaal een vlotte, prettig leesbare Nederlandse vertaling kreeg.

Valerie Gillis, ook bekend onder haar wandelaarsnaam Sparrow, heeft het grootste gedeelte van de ruim 3500 kilometers die de Appalachian Trail telt er al bijna opzitten als ze in juli 2022 verdwaalt in de uitgestrekte bossen van Maine. Er wordt een grootscheepse zoekactie naar haar opgetuigd, onder leiding van luitenant Beverly ‘Bev’ Miller. Zij is de eerste vrouw in deze belangrijke positie en hecht er dan ook alle belang aan de vermiste vrouw te vinden.
In Connecticut slijt de 72-jarige Lena Kucharski haar dagen in een verzorgingshuis. Door haar belangstelling in wildpukken is zij ook online actief op fora met dit onderwerp. Zij raakt daar bevriend met de 21-jarige @TerribleSilence. Als Lena in de media hoort van de vermissing van Valerie Gillis heeft ze eerst het sterke vermoeden dat het hier om haar dochter gaat waarmee ze al jaren geen contact meer heeft. Samen met haar online vriend probeert ze het mysterie rond de verdwijning van Sparrow te ontrafelen. Maar na een tijdje krijgt ze het vermoeden dat @TerribleSilence wel erg veel lijkt te weten over de zaak.

Gaige weet de spanningsboog hoog te houden door steeds van perspectief te wisselen tussen de drie vrouwelijke hoofdpersonages. Sparrow vertelt haar verhaal door middel van brieven aan haar moeder, die haar de liefde voor de natuur en vooral vogels heeft bijgebracht. De brieven schrijft zij tijdens haar tocht. Hoewel ze nooit verstuurd zullen worden, bereiken ze uiteindelijk wel de lezer. Toch blijven de brieven wat op de achtergrond in het verhaal. De oorzaak daarin ligt vooral in het feit dat de auteur de gedeelten van Bev en Lena tevens gebruikt om hun levens nogal uitgebreid aan de orde te stellen. Dat leidt soms ietwat af van het verhaal rondom Valerie Gillis waarvan je toch hoopt dat ze uiteindelijk gevonden zal worden. Het lijkt erop dat Gaige niet zo goed kon kiezen wie nu eigenlijk het belangrijkste personage is in dit boek. Maar wat ze met de belevenissen van alle drie wel goed over weet te brengen zijn thema’s als moeder-dochter relaties, respect voor de natuur en hun beschermers en niet in de laatste plaats psychische problemen. Je verloren voelen komt in vele gedaanten voorbij in dit boek. Tussen de bedrijven door krijg je ook nog krantenartikelen, telefoongesprekken met de tiplijn, chats op internetfora en interviews met mogelijke getuigen voorgeschoteld. Dit onderbreekt het verhaal maar geeft ook andere mogelijkheden weer. Van de echte waarheid tot regelrechte ‘wappie’ onzin. Het geheime militaire complex in het zoekgebied, waarvan niemand precies weet wat daar gebeurt, geeft er nog eens een extra mysterieus tintje aan. Voor de lezer zit er niets anders op dan zich staande zien te houden in deze benauwende chaos.

‘Deze bossen zijn een wirwar van rotsen, aarde, kreupelhout en wortels. Ze ruiken benauwd, bijna bloederig. De mensen die zoeken lopen niet zozeer maar kruipen, ontwarren zich en banen zich een weg.’

Toch weet Gaige met een haast onderkoelde en soepele schrijfstijl het verhaal tot een goed einde te brengen en kun je het boek na een uitputtende en intense leeservaring opgelucht dichtslaan.