Een verhaal heeft altijd een einde nodig

Als er een auteur is die in Nederland het horrorgenre een flinke boost heeft gegeven dan is het wel Thomas Olde Heuvelt (1983). Zijn eerste roman De Onvoorziene schreef hij al op zijn zestiende. In 2009 en 2012 wint hij de Harland Prijs. In 2013 verschijnt Hex in Nederland en is redelijk succesvol. In 2015 krijgt hij de Hugo Award in de Verenigde Staten. Hij herschrijft Hex naar een Amerikaanse setting in 2016 en maakt hiermee de weg vrij voor wereldwijde bekendheid. Daarna volgen drie boeken, Echo (2019), Orakel (2021) en November (2022), die ook allemaal in meerdere talen verschijnen. Na een wat langere pauze is er nu Het laatste verhaal van Jamie Gunn.

Jamie Gunn is nog maar een kind als zijn vader overlijdt. De man die hem altijd de meest fantastische verhalen wist te vertellen is plotseling weg uit zijn leven. Jamie weet zich geen raad met zijn verdriet en gaat op zoek naar mensen die hem nieuwe verhalen kunnen vertellen. Op zijn zoektocht ontmoet hij de vreemde Sheila Higginbottom, en zij vertelt hem een levensgevaarlijk verhaal: als je het einde hoort dan zul je sterven!
Jamie groeit verder op en het verdriet om zijn vader lijkt een plekje te hebben gevonden ergens ver weg in zijn herinneringen. Maar zijn liefde voor verhalen blijft en na jaren ploeteren weet hij de geniale ijzingwekkende thriller She te schrijven en breekt hij door als bestsellerauteur. Alleen... het boek heeft nogal heftige gevolgen voor de lezers. Vooral voor hen die de laatste pagina al hebben gelezen. Jamie komt tot het besef dat hij nog niet klaar is met zijn verhaal en het verhaal niet met hem. Kan hij het einde afwenden?

Iedereen die de boeken en de feiten rond zijn schrijverschap een beetje kennen, herkent Olde Heuvelt meteen in hoofdpersonage Jamie Gunn. Hij levert hiermee dan ook zijn meest persoonlijke boek tot nu toe af. De veel te vroege dood van zijn vader, een oom die hem griezelverhalen vertelde die hem nachtmerries bezorgden. Het moeizame begin als auteur en het uiteindelijke succes, het komt allemaal voorbij. En net als Olde Heuvelt schrijft Jamie Gunn horrorverhalen om ‘te dealen met de shit’.
Het verhaal speelt zich af in de streek ten noorden van de Amerikaanse stad New York. Niet geheel toevallig in de regio waar ook Washington Irving (1783-1859), auteur van De Legende van Sleepy Hollow, een landgoed aan de Hudson rivier bewoonde en wat nog steeds te bezoeken is. Al meteen vanaf de proloog trapt de auteur het gas in en laat de lezer griezelen over een boek dat mensen laat verdwijnen. Als je dan al niet op het puntje van je stoel zit dan komt het wel als het verhaal verder gaat en Sheila Higginbottom haar intrede doet.

‘Maar je hebt haar niet vermoord, hoor je me? Dus zet dat idee maar gauw uit je hoofd. We gaan een lijkschouwer naar haar laten kijken om het precies te bepalen. Maar gezien de staat waarin haar lichaam verkeert, schat ik dat mevrouw Higginbottom al zeker drie weken dood is.’

In de volgende delen, die de jaren 2007 tot 2025 beslaan, wordt de lezer verder het verhaal in gesleurd. In het midden van het verhaal lijkt Olde Heuvelt je even wat rust te gunnen als Jamie Gunn zich heeft gesetteld en de spanningsboog tijdelijk wat inzakt. Maar niets is minder waar want achter iedere pagina schuilt het monster en het geluid van de heggenschaar uit het verhaal van Sheila blijft door het hele boek als een motief te horen... Sjak, sjak. Zoals we van deze auteur gewend zijn eindigt ook dit boek weer in een bijna apocalyptische eindstrijd in een poging het einde van Jamies verhaal af te wenden. Er wordt handig gebruik gemaakt van social media als drager en verspreider van het kwaad. Olde Heuvelt weet als geen ander hedendaagse maatschappelijke omstandigheden te koppelen aan onze oeroude angst voor de dood en spaart daarmee zowel zichzelf als zijn lezers niet. De horror zit niet in geesten, vampiers of ruiters zonder hoofd. Het zit in jezelf. Kom het onder ogen door dit boek te lezen, als je nog durft. Maar lees niet de laatste pagina!