Historie alleen is niet genoeg voor een goed verhaal

Isabel Allende (2 augustus 1942) schrijft op een zeer respectabele leeftijd van 82 jaar nog steeds onderhoudende romans. De in Peru geboren auteur en journaliste groeide op in het geboorteland van haar moeder, Chili. Tegenwoordig woont ze in Californië, USA. Ze schreef ruim twintig romans waarvan de meesten in het Nederlands zijn vertaald. De bekendste is Het huis met de geesten, dat ook verfilmd werd. Haar vaak magisch realistische verhalen spelen geregeld af in Zuid-Amerika. Ook in haar laatste roman Mijn naam is Emilia del Valle keert ze terug naar Chili. De vertaling uit het Spaans is van Rikkie Degenaar.

Het verhaal van Emilia del Valle begint op haar zevende verjaardag 14 april 1873 in het Mission District van San Francisco waar veel migranten wonen. Haar moeder Molly Walsh vertelt haar over haar vader Conzalo Andrés del Valle. Emilia is het resultaat van kortstondige affaire tussen de jonge, rijke Chileen en de onschuldige novice Molly, waarna del Valle Molly laat zitten en zij dus nooit non zal worden. Dat zal ze hem nooit vergeven en ze wil dan ook dat Emilia ooit de erfenis van haar biologische vader krijgt. Molly trouwt later met Francisco Claro die door Emilia als haar enige echte vader gezien wordt. Hij zorgt er met zijn liefdevolle opvoeding voor dat ze opgroeit tot een zelfredzame en zelfdenkende jonge vrouw. Haar passie is schrijven en op haar zestiende heeft ze dan ook al een hele reeks pulpromans weten uit te geven onder een mannelijke schuilnaam. Maar het liefst wil ze journalist worden en het lukt haar een baan te krijgen bij een toonaangevende krant waar ze gekoppeld wordt aan verslaggever Eric Whelan. Ze reist samen met hem af naar Chili om verslag te doen van de daar woedende burgeroorlog. Het geeft haar meteen de kans op zoek te gaan naar haar echte vader om haar erfenis op te eisen, zoals ze haar moeder heeft beloofd. De oorlog escaleert echter en dat brengt Emilia in groot gevaar.

Allende heeft dit boek opgedeeld in vier delen. Het komt helaas maar langzaam op gang en het staat vol gortdroge beschrijvingen van het leven in San Francisco, eerst dat van Molly, later van haar en haar gezin en de reis van Emilia en Eric naar Chili. Pas in het derde deel, als Emilia zich in de frontlinies van de Chileense burgeroorlog bevindt, komt er wat meer schot in het verhaal. Maar ook dan blijft het een steeds opsommende en herhalende vertelling met veel gruwelijke oorlogsbeelden. De auteur heeft feminisme hoog in het vaandel staan en het is dan ook vaak een terugkerend thema in haar werk. Dat is ook nu zeker weer het geval maar ondanks dat Emilia zich niet echt gedraagt als een keurige jonge, ongetrouwde, dame wil ze er ook weer niet te veel woorden aan wijden.

‘Wat ik heb beleefd in deze kamer houd ik liever voor me, uit schroom en omdat sommige mensen die me heel dierbaar zijn deze pagina’s ooit zouden kunnen lezen en ik niet wil kwetsen, al zal ik mijn uiterste best doen om dat te vermijden.’

Zoals uit dit citaat blijkt heeft Emilia haar verhaal in ik-vorm op schrift gesteld, als een soort feitendagboek en dat is aan de stijl van het boek ook wel te merken. Almaar opsommingen van dagelijkse gebeurtenissen, ontmoetingen en beschrijvingen van de omgeving voeren de boventoon. Gevoelens en gedachten komen niet uitgebreid aan bod. Zelfs de kennismaking met haar biologische vader krijgt maar amper aandacht om over het abrupte einde van het boek helemaal maar te zwijgen. De lezer krijgt nergens hoogte van de motieven van Emilia, ze lijkt gedreven door een haast heilige missie maar alle uitleg hierover ontbreekt. Het boek wordt gered door de historische achtergrond van de Chileense burgeroorlog waardoor je behoorlijk wat leert over de geschiedenis van het land en zijn verschillende groepen inwoners. Maar eigenlijk is dat wel wat magertjes en zou je meer mogen verwachten van een van de grootste vertellers van onze tijd.