Lezersrecensie
Origineel en verwarrend
Als uitgangspunt een waargebeurd mysterie. Dat is waar Olivier Willemsen mee aan de slag ging voor zijn boek. De negen lichamen die in 1959 op de Djatlovpas in het Oeralgebergte worden gevonden. Wat is er gebeurd? Wat is het verhaal achter deze lichamen? Niemand zal het ooit weten waarschijnlijk, maar Willemsen maakt de lezer in ieder geval erg nieuwsgierig!
Een zeer prettige schrijfstijl. Meer valt er eigenlijk niet over te zeggen. Goed gevormde, korte zinnen, die de lezer duidelijk maken wat er bedoeld wordt en die een zekere mate van spanning oproepen. Dat gezegd zijnde, wat er bedoeld wordt, zorgt er soms voor dat je de zinnen twee keer moet lezen. Elke zin moet een plekje krijgen in het verhaal en dat plekje is voor de lezer niet altijd duidelijk.
'Tergend langzaam draaiden de laarzen in de richting van het bankje waaronder Boris lag. De schuifdeur gleed dicht. Het werd doodstil. Ik durfde nauwelijks te ademen en keek naar mijn schoenen en sokken onder de verwarming.'
De vier delen van het boek belichten vier verschillende personages, maar de rode draad door het boek is Roza, het hoofdpersonage. Tussen de vier delen zitten gaten in de tijd (en ruimte) en dat zorgt voor gaten in het verhaal, die niet opgehelderd worden. Bij het begin van elk deel lijk je als lezer dan ook even te zwemmen. Het eerste deel is spannend en lijkt logisch, maar de volgende delen werpen dan weer een heel ander licht op dat eerste deel.
Is het boek geloofwaardig? Het is wel geschreven op een manier die je als lezer helemaal meeneemt. Als je dan je hersenen een beetje kan uitschakelen, dan kun je er volledig in opgaan en je geen vragen stellen. Voor de lezers die graag elke steen omdraaien, zal dit boek misschien een grote uitdaging zijn. Want elke steen die je omdraait, daar komen tien kleine steentjes onder vandaan. Als je de laatste pagina hebt omgeslagen, blijf je met heel veel vragen achter.
Een originele insteek, die uiteindelijk voor veel verwarring zorgt. Maar ja, een beetje verwarring is leuk toch?
Een zeer prettige schrijfstijl. Meer valt er eigenlijk niet over te zeggen. Goed gevormde, korte zinnen, die de lezer duidelijk maken wat er bedoeld wordt en die een zekere mate van spanning oproepen. Dat gezegd zijnde, wat er bedoeld wordt, zorgt er soms voor dat je de zinnen twee keer moet lezen. Elke zin moet een plekje krijgen in het verhaal en dat plekje is voor de lezer niet altijd duidelijk.
'Tergend langzaam draaiden de laarzen in de richting van het bankje waaronder Boris lag. De schuifdeur gleed dicht. Het werd doodstil. Ik durfde nauwelijks te ademen en keek naar mijn schoenen en sokken onder de verwarming.'
De vier delen van het boek belichten vier verschillende personages, maar de rode draad door het boek is Roza, het hoofdpersonage. Tussen de vier delen zitten gaten in de tijd (en ruimte) en dat zorgt voor gaten in het verhaal, die niet opgehelderd worden. Bij het begin van elk deel lijk je als lezer dan ook even te zwemmen. Het eerste deel is spannend en lijkt logisch, maar de volgende delen werpen dan weer een heel ander licht op dat eerste deel.
Is het boek geloofwaardig? Het is wel geschreven op een manier die je als lezer helemaal meeneemt. Als je dan je hersenen een beetje kan uitschakelen, dan kun je er volledig in opgaan en je geen vragen stellen. Voor de lezers die graag elke steen omdraaien, zal dit boek misschien een grote uitdaging zijn. Want elke steen die je omdraait, daar komen tien kleine steentjes onder vandaan. Als je de laatste pagina hebt omgeslagen, blijf je met heel veel vragen achter.
Een originele insteek, die uiteindelijk voor veel verwarring zorgt. Maar ja, een beetje verwarring is leuk toch?
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Evy De Brabander
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
